Βράδυ Σαββάτου, 30ης Ιουλίου του 2025 στην Αθήνα. «Έβραζε» ο τόπος. Μία τέτοια ημέρα το 2008, ο Παναθηναϊκός είχε επιβληθεί άνετα της Ντιναμό Τιφλίδας με το σκορ που χρειαζόταν και κόντρα στους Ρέιντζερς για να πάρει μία «καθαρή» πρόκριση. 3-0, για τον γ’ προκριματικό του Champions League, πρώτος αγώνας.
Μόνο που οι Σκωτσέζοι δεν είναι Γεωργιανοί – αν και επουδενί δεν τρόμαξαν – και ο Παναθηναϊκός του Βιτόρια – για την ώρα τουλάχιστον – κρίνεται άκρως πιο αναποτελεσματικός από το τότε. Απλή καταγραφή, ουδεμία πρόθεση για σύγκριση σε δύο διαφορετικές εποχές.
Οι «πράσινοι» φόρεσαν τα καλά τους και υποδέχθηκαν τους Ρέιντζερς στο ΟΑΚΑ που είχε αρκετό κόσμο και εξαιρετική ατμόσφαιρα, για να ανέβουν ένα… βουνό. Αυτό του 2-0 που «κουβαλούσε» από τον πρώτο αγώνα, μιας και τις ευκαιρίες που έκανε, διότι έκανε, δεν τις εκμεταλλεύτηκε στο Άιμπροξ. Και μετά την αποβολή, ήρθε και η… λευκή πετσέτα.
Όπως σημαντικές φάσεις «έφτιαξε» και στη ρεβάνς της Αθήνας. Το «τριφύλλι» απείλησε και πάλι την εστία του Μπάτλαντ που έδειξε ψήγματα της ποιότητάς του – μεγάλη ελπίδα του αγγλικού ποδοσφαίρου και λαμπρό αστέρι μέχρι το 2016 και τον σοβαρό τραυματισμό του – όμως το ταμείο τον έβαλε μέσα.
Σε δύο παιχνίδια, μέσα και έξω, ο Παναθηναϊκός δημιούργησε ούτε λίγο ούτε πολύ 28 τελικές προσπάθειες. Οι 10 εξ’΄αυτών ήταν στην εστία και ο δείκτης στα περιβόητα X-Goals, έδειξε 4,08. Αποτέλεσμα; Ένας μόλις γκολ.
Από την άλλη, η παρέα του Ντέσερς που μπήκε και στα δύο ματς ως αλλαγή χωρίς να βρει δίχτυα, έκανε την δουλειά επαγγελματικά, χωρίς να θέλξει ή να εντυπωσιάσει. Και ασταθής ήταν στην άμυνά της και λάθη έκανε. Όμως παρά τα 2,33 X-Goals που είχε στη «σειρά», πέτυχε τρία τέρματα. Και αυτό της αρκούσε. Άλλωστε τα προκριματικά είναι μία άλλη, πικρή συνήθως για τις ελληνικές ομάδες, ιστορία.
Η εικόνα των «πρασίνων» δημιούργησε ελπίδες για το εγγύς μέλλον. Άφησε ικανοποιημένο – από την εμφάνιση – τον Πορτογάλο τεχνικό που όπως είπε και στις δηλώσεις του, δεν έχει να ψέξει τίποτα στους παίκτες του. Μόνο στην… μπάλα που δεν μπήκε μέσα.
Αυτό βέβαια δεν θα συμβεί από μόνη της. Είναι φανερό διά γυμνού οφθαλμού, πως στον Παναθηναϊκό λείπει και το εύκολο γκολ και ένας δημιουργικός ακόμα, σύγχρονος μέσος. Όπως επίσης και μία σαφώς καλύτερη διαχείρηση, όταν η ομάδα βρίσκεται να κυνηγά στο σκορ.
Κι αυτό διότι όπως στο πρώτο ματς στη Γλασκώβη έτσι και στο δεύτερο, ο Παναθηναϊκός έκατσε αφού οι Ρέιντζερς του… έκοψαν τα πόδια. Κι αν στο Άιμπροξ είχε την «δικαιολογία» της αποβολής και των 10 παικτών, στη ρεβάνς και μετά το 1-1, έγινε ακίνδυνος σε γενικές γραμμές.
Έχασε την σπιρτάδα του παρότι είχε μισή και πλέον ώρα παιχνιδιού μπροστά για να αντιστρέψει την εις βάρος του κατάσταση. Δύο γκολ χρειαζόταν. Η άλλη πλευρά του νομίσματος βέβαια λέει πως αν οι φιλοξενούμενοι δεν έβρισκαν άμεση απάντηση με τον ψύχραιμο Γκασαμά στο προβάδισμα του «τριφυλλιού», θα περνούσαν ζόρικα μέχρι το φινάλε. Και ίσως δεν ήταν εκείνοι που έπαιρναν το εισιτήριο για την επόμενη φάση στα «αστέρια». Με τα «αν» όμως και τις υποθέσεις, δεν γράφεται ιστορία.
Και κάπως έτσι, παραθέτοντας όλα τα παραπάνω μαζί με τα 9-5 κόρνερ και τις αρκετές στημένες μπάλες που δεν μετουσίωσαν σε γκολ οι «πράσινοι», φτάνει κανείς στο συμπέρασμα από το οποίο βγήκε και ο τίτλος.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ να κερδίζει πάντα η καλύτερη ομάδα. Και το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο. Με ό,τι εξαιρέσεις φυσικά χωρά μία τέτοια θεωρία, της οποίας έγιναν μάρτυρες οι φίλοι του Παναθηναϊκού.
Στη «σπυριάρα», ακόμα και στη μέρα της να μη βρεθεί μια ομάδα, αν δημιουργήσει με το παιχνίδι της τις προϋποθέσεις και υπερτερήσει της αντιπάλου, πρέπει να μην μπαίνει ΤΙΠΟΤΑ για να μην πανηγυρίσει στο φινάλε. Στη «στρογγυλή θεά» όμως… Δοκάρι και έξω για τον Παναθηναϊκό που έμεινε με τις υποσχέσεις.
