Στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που έδωσε ο Ανδρέας Μπουχαλάκης στον Θοδωρή και τον Αριστοτέλη, ξετύλιξε όλη την ταινία της καριέρας του, αναδεικνύοντας παράλληλα την προσωπικότητα που εξηγεί πολλά για τη μεγάλη καριέρα του. Είπε, παράλληλα, κάποιες αλήθειες που εξηγούν αρκετά για τον τρόπο που οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές της γενιάς του αντιλαμβάνονται κάποιες συνθήκες, οι οποίες επηρεάζουν όχι μόνο την απόδοσή τους στο χορτάρι, αλλά και τη ζωή τους γενικότερα.
«Εάν εγώ σου πω μια καλή κουβέντα μέσα στο γήπεδο, αυτό μπορεί να σε ανεβάσει. Παλιότερα τρώγαμε Παναγίες, το απεχθάνομαι. Όταν βλέπω ανθρώπους και το κάνουν τρελαίνομαι», είπε ο Μπουχαλάκης, εξηγώντας ότι κάθε άνθρωπος έχει τα «κουμπιά» του και μολονότι σε κάποιον ένα μπινελίκι μπορεί να λειτουργήσει ως ξυπνητήρι, δεν μπορείς να περιμένεις ότι σ’ όλους αυτό θα δουλέψει. Είναι μια προσέγγιση που σταδιακά αλλάζει, σ’ αυτό βοηθάει η νέα γενιά προπονητών και των ανθρώπων που τους πλαισιώνουν, καθώς και τα παιδιά της γενιάς του Μπουχαλάκη, που στην πλειοψηφία τους προσπαθούν να αλλάξουν το μοτίβο που «κληρονόμησαν». Υπάρχουν πλέον πολλά case studies, είναι σαφές ότι αυτό που λέμε «καλά αποδυτήρια» δεν χτίζονται στον φόβο και τις προσβολές, αλλά στην ενότητα, την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη.
Είναι, επίσης, πολύ ενθαρρυντικό ότι το θέμα της ψυχικής υγείας παύει όλο και περισσότερο να αποτελεί ταμπού. Ο «Μπούχα» μίλησε και γι’ αυτό, για τον τρόπο που μετά την ήττα του Ολυμπιακού από την Μακάμπι ένιωσε να σπάει κάτι μέσα του και είδε ψυχολόγο, ωστόσο στη συνέχεια αναφέρθηκε σ’ όλα αυτά τα στοιχεία του σύγχρονου ποδοσφαίρου, τα οποία όπως μπορούν να σμπαραλιάσουν σωματικά έναν ποδοσφαιριστή, μπορούν να κάνουν το ίδιο με την ψυχή του. «Τα φώτα της δημοσιότητας το ότι πρέπει να είσαι πάντα στο 200%, να δέχεσαι την κριτική, τον ανταγωνισμό με τα Social Media όλο αυτό, ο καθένας θα βγάλει την κακία του και εσύ αν δεν είσαι δυνατός και έτοιμος να το διαχειριστείς, σε έχει επηρεάσει και χάνεις τον εαυτό σου», είπε.
Δεν είναι μόνο ο Μπουχαλάκης, προφανώς, αλλά ο Ανδρέας ανήκει σ’ αυτό το είδος των ποδοσφαιριστών που η μεγάλη πλειοψηφία δεν καταλαβαίνει την επιρροή του σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού. Την καταλαβαίνουν βέβαια οι προπονητές κι αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό για έναν ποδοσφαιρικά σκεπτόμενο κόσμο, αλλά εδώ τα πράγματα είναι και θα είναι για πάντα διαφορετικά, μιας και ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων εκεί έξω που νομίζουν ότι παρακολουθούν ποδόσφαιρο αναζητούν εξιλαστήρια θύματα για να τα ξεσκίσουν πίσω από την ανωνυμία των Social Media.
Ο Μπουχαλάκης δεν είναι μόνο ένας ποδοσφαιριστής με «γεμάτη» πορεία, αλλά και μια φωνή λογικής και ενσυναίσθησης σ’ έναν χώρο που συχνά κυριαρχείται από εγωισμούς και ευκαιριακή κριτική. Αν και το 2025 συμπεράσματα όπως αυτό θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, το ποδόσφαιρο είναι χαρακτήρες, ψυχισμοί, άνθρωποι που δίνουν κάθε μέρα τη δική τους μάχη. Απέναντι στους αντιπάλους, αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Όταν παίκτες με εμπειρία, παιδεία και αυθεντικότητα επιλέγουν να μιλήσουν αληθινά, χτίζουν γέφυρες επικοινωνίας όχι μόνο με τους συναδέλφους τους και όλους τους υπόλοιπους στον χώρο, αλλά και με μια νέα γενιά φιλάθλων που αναζητά το νόημα πίσω από τις νίκες, τις κατάρες και το κρέμασμα στα διαδικτυακά μανταλάκια.
