Όλο το ξεκίνημα της Μεγάλης Εβδομάδας κινήθηκε σε ρυθμούς remontada. Όχι άδικα. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές ότι το Champions League είναι ο θεσμός της, έχει φτιάξει μυθικές ανατροπές και προκρίσεις. Μολονότι η εικόνα του πρώτου αγώνα απέναντι στην Άρσεναλ και η ανάλυση της απόδοσης έδειχνε ότι ακόμα και ενδεχόμενη νίκη της «βασίλισσας» στο Σαντιάγο Μπερναμπέου θα ήταν άθλος, ο μύθος που έχει δημιουργήσει, η αύρα κι αυτό που ο κόσμος αρέσκεται να αποκαλεί βάρος της φανέλας ήταν εκεί για να δώσουν έξτρα διάσταση σε μια πρόκριση που θεωρητικά είχε κριθεί από το πρώτο ματς. Μόνο που για να παίξουν όλα αυτά ρόλο, πρέπει να υπάρχει και ποδόσφαιρο. Και στο χορτάρι δεν υπήρξε καμία αμφιβολία για το ποια ήταν καλύτερη ομάδα, όσες ανατροπές κι αν έχει κάνει η ομάδα του Αντσελότι, όσους υπερηχητικούς σούπερ σταρ κι αν έχει στην επίθεσή της.
Σ’ αυτά λοιπόν τα ημιτελικά, το ίδιο το ποδόσφαιρο ήρθε για να κάνει τη δική του remontada. Στο Παρίσι, με την ομάδα του συμπαθέστατου Λουίς Ενρίκε να απεμπολεί τη λογική των galacticos, να επενδύει στο ταλέντο και στην ομαδική δουλειά και να δικαιώνεται, έχοντας βάσιμες ελπίδες να πετύχει ό,τι δεν πέτυχαν τα προηγούμενα χρόνια οι ακριβοπληρωμένοι σταρς και κερδίζοντας την εκτίμηση του κόσμου. Με ξεκάθαρη ταυτότητα, με ρόλους, μ’ ένα ποδοσφαιρικό στιλ το οποίο την οδηγεί σ’ έναν ημιτελικό κόντρα στην Άρσεναλ και στην προοπτική να πετάξει εκτός αστεριών και τρίτη αγγλική ομάδα. Στη Βαρκελώνη, με τον Χάνσι Φλικ να αλλάζει την Μπάρτσα, τους πιτσιρικάδες και τους κομβικούς έμπειρους (Λεβαντόφσκι, Ραφίνια) να κάνουν όργια και την κλασική αγωνιστική νοοτροπία των Καταλανών να συνδυάζεται πλέον με την ένταση, την ταχύτητα στις μεταβάσεις, την πίεση. Στο Λονδίνο, φυσικά, όπου οι Άγγλοι βλέπουν με θαυμασμό την ενηλικίωση του χαρισματικού τους ποδοσφαιρικού παιδιού.
Οι Gunners επένδυσαν στη διαδικασία του Αρτέτα, στήριξαν το πλάνο και τώρα δρέπουν τους καρπούς μιας ομάδας που λειτουργεί ακόμα και με κλειστά μάτια, ακόμα και με κομβικές απουσίες, ακόμα και με σέντερ φορ βαφτισμένο από την ανάγκη. Γιατι οι δομές που χτίζονταν όλα αυτά τα χρόνια είναι η μεγαλύτερη σταθερά, καλλιεργώντας στοιχεία απαραίτητα για να τον τρόπο που αγωνίζεται η Άρσεναλ, καλλιεργώντας την εξέλιξη. Και φυσικά στο Μιλάνο, με την Ίντερ να επιστρέφει με διάλειμμα ενός έτους σε τελικό Champions League, θέλοντας αυτή τη φορά η κατάληξη να είναι διαφορετική από την Κωνσταντινούπολη, όταν κέρδισε το χειροκρότημα αλλά όχι τη νίκη απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι. Ο Σιμόνε Ιντζάγκι ανέλαβε το 2021 και η Gazzetta dello Sport αποκάλυψε την προτεραιότητα των Νερατζούρι να του ανανεώσουν το συμβόλαιο μέχρι το 2028. Επενδύουν στον προπονητή, στη διαδικασία που απορρέει από το πλάνο του. Όπως συμβαίνει και με τη Μπάρτσα του Φλικ, βρίσκεται μέσα και στους τρεις στόχους.
Με εξαίρεση την Άρσεναλ, οι υπόλοιποι που προκρίθηκαν στα ημιτελικά είχαν αξιόμαχους αντιπάλους, ακόμα και μετά από καθαρά πρώτα σκορ, όπως για παράδειγμα στο Μπαρτσελόνα-Ντόρτμουντ. Μοιάζουν όμως, τα πιο γοητευτικά ημιτελικά των τελευταίων ετών. Με την Παρί και την Άρσεναλ να αναζητούν μια κούπα που δεν έχουν κατακτήσει ποτέ, με την Ίντερ να βρίσκει συμπτώσεις με το 2010, με την Μπαρτσελόνα να ονειρεύεται νέα αυτοκρατορία μετά το MSN του 2015. Σ’ όλες όμως υπάρχει το μοτίβο της ποδοσφαιρικής remontada. Είτε με την έννοια της επένδυσης στο πρότζεκτ, είτε με τη στροφή σε προσεγγίσεις και στρατηγικές με ξεκάθαρο ποδοσφαιρικό υπόβαθρο. Γιατί στο τέλος, αν δεν σεβαστείς το ίδιο το ποδόσφαιρο, δεν θα σε σεβαστεί κι αυτό.
