Πιθανόν το ζευγάρι Ίντερ – Μπαρτσελόνα, το οποίο σε δύο αγώνες μας χάρισε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ημιτελικούς των τελευταίων ετών, να μπορούσε να διεκδικήσει την κούπα. Τι θα γινόταν όμως η πιο ελκυστική Παρί της σύγχρονης ιστορίας της;
Ίσως το Άρσεναλ – Παρί, των ομάδων που απέκλεισαν Ρεάλ Μαδρίτης και Λίβερπουλ αντίστοιχα. Ο επιζών όμως του άλλου ημιτελικού; Πώς θα τον ξεχνούσε η ιστορία;
Ας μην γελιόμαστε. Aν πέρυσι η Ντόρτμουντ και πρόπερσι η Ίντερ θεωρούνταν κατά κάποιο τρόπο εκπλήξεις για το τι έφτασαν μέχρι την πηγή, ανεξάρτητα με το αν οι Νερατζούρι έπαιξαν στα ίσια απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι και μπορούσαν να πιουν και νερό, φέτος, ο Μαραθώνιος ολοκληρώνεται με έναν τελικό χωρίς… προωρότητες και παράπονα.
Προφανώς, όταν ένας ημιτελικός φτάνει να κρίνεται στην παράταση, όπως έγινε στο Ίντερ – Μπαρτσελόνα, με το πρώτο ματς να έχει έρθει ισόπαλο 3-3, ειδικά ανάμεσα στις φετινές εκδοχές των ομάδων, όποια κι από τις δύο αν περνούσε στον τελικό θα ήταν δίκαιο. Οι Νερατζούρι ήταν εκείνοι που τα κατάφεραν κι αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Η ομάδα του Σιμόνε Ιντζάγκι επιστρέφει σε δεύτερο τελικό μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, κατέκτησε μια πενταετία πριν το Europa League, ενώ είναι και η εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ιταλίας. Ο τρόπος που εξελίσσεται και πρωταγωνιστεί, «βαραίνει» τη φανέλα της. Η Ίντερ ξεκίνησε τις φετινές της υποχρεώσεις στο νέο league stage του Champions League με μόλις δύο γκολ παθητικό σε δέκα ματς και αφού απέκλεισε τη Φέγενορντ, αντιμετώπισε δύο ευρωπαϊκά μεγαθήρια: Την Μπάγερν Μονάχου και την Μπαρτσελόνα. Και στα ματς αυτά, έδειξε ότι δεν αποτελεί απλώς μια ομάδα με καλή αμυντική οργάνωση.
Ο Σιμόνε Ιντζάγκι κάθε χρόνο βελτιώνει το σύνολο και έχει δημιουργήσει ένα γκρουπ με ρόλους, οι οποίοι λειτουργούν ακόμα και όταν οι πρώτες επιλογές απουσιάζουν. Ο Τουράμ, πιο ώριμος από ποτέ, μοιάζει ως ο ιδανικός παρτενέρ για τον Λαουτάρο, οι Ντιμάρκο και Ντάμφρις αλωνίζουν στα άκρα και η χρησιμοποίηση των Τσαλχάνογλου και Μχιταριάν στον άξονα, πλάι στον Μπαρέλα, δίνει πάρα πολλές επιλογές ανάπτυξης και εκμετάλλευσης των κενών χώρων. H αμυντική λειτουργία και ο Ζόμερ βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Για την Παρί, από την άλλη, η πορεία μέχρι τα νοκ άουτ δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Η μαγιά ήταν εκεί, ζυμώθηκε περισσότερο με την προσθήκη στην εξίσωση του Κβαρατσχέλια, όμως της έλειπε ο κυνισμός, η αποτελεσματικότητα. Έδειχνε αφέλεια στην τελική προσπάθεια, μια αφέλεια που σε αυτό το επίπεδο συχνά κοστίζει. Η βραδιά εκείνη της πρόκρισης μέσα στο Άνφιλντ γύρισε το κουμπί στην ψυχολογία και στην αυτοπεποίθηση στην Ευρώπη. Και ανέδειξε έναν ακόμα πρωταγωνιστή, ο οποίος δεν παίρνει τόσα credits όσα του αναλογούν.
Ο λόγος για τον Αντόνιο Ντομαρούμα. Εκπληκτικός ο άξονας, κομβική η προσθήκη του Κβάρα, αδιανόητη η σεζόν που κάνει ο Ντεμπελέ, αστείρευτο το ταλέντο των Ντουέ και Μπαρκολά. Όμως ο Ντομαρούμα στα νοκ-άουτ είναι κομβικός. Το έδειξε και απέναντι στην Άρσεναλ. Η Παρί μπορεί σε μια επίθεση να σμπαραλιάσει οποιαδήποτε αμυντική λειτουργία, να βρει χώρους ακόμα και στα πιο χαμηλά μπλοκ. Έχει ωριμάσει σε όλες τις φάσεις του παιχνιδιού της με τον Λουίς Ενρίκε, έχει βρει ρόλους και ομαδικότητα, διαθέτοντας παράλληλα έναν πραγματικά κομβικό τερματοφύλακα.
Έφτασε η σειρά της; Ή Ιντερ θα πάρει πίσω το αίμα της για την ανεπιτυχή προσπάθεια της Κωνσταντινούπολης;
Δύο εξαιρετικές ομάδες, δύο προπονητές που αξίζουν τον τίτλο, προσωπικές ιστορίες έμπνευσης και από τις δύο πλευρές με Ατσέρμπι και Λουίς Ενρίκε, εξέλιξη και δομημένο ποδόσφαιρο. Πράγματι, βάσει ονομάτων ο τελικός θα μπορούσε να είναι ένα από τα ζευγάρια που προηγήθηκαν, όμως ποδοσφαιρικά, η Παρί κι η Ίντερ βρίσκονται εκεί που αξίζουν.
