«Μου ξανάρχονται ένα-ένα, χρόνια δοξασμένα… Να ‘τανε η δεκαετία του 80’, να ‘ρθει μια στιγμή».
Ετούτες τις ώρες, της θετικής αύρας και του πλατύ χαμόγελου, ο κόσμος του Άρη που είναι αρκετός, τις περίμενε καιρό. Χρόνια για την ακρίβεια. Πολλές φορές πίστεψαν οι απανταχού φίλοι του «θεού του πολέμου» σε φρούδες υποσχέσεις, οράματα και καλά μελετημένα πλάνα. Το αποτελέσμα; Να πανηγυρίζεται η είσοδος της ομάδας που έβαλε το μπάσκετ στα σπίτια των Ελλήνων, στην 4άδα του πρωταθλήματος πέρυσι μετά από 7 χρόνια.
Με χιτσκοκικό τρόπο, ναι. Δεν διαφωνούμε. Με εκείνη την «βόμβα» του Τολιόπουλου στην Πάτρα, ο οποίος κατηφόρισε στην Αθήνα ξανά, για λογαριασμό του Παναθηναϊκού αυτή τη φορά.
Οι προσδοκίες είναι εύπλαστες. Τσαλακώνονται και μακραίνουν βάσει δυνατοτήτων. Για τόσα, ίσως και λιγότερα, ήταν ικανός ο Άρης των προηγούμενων χρόνων. Όσο δύσκολα καταφέρνει κανείς κάτι σε αυτή τη ζωή αντιστρόφως εύκολα το χάνει, του φεύγει μέσα από τα χέρια. Σαν την κατηφόρα και την ανηφόρα. Είναι νόμος αυτός.
Από το απόλυτο ζενίθ της δεκαετίας του 80’ς και στις αρχές των 90’s, στην κατακόρυφη αποδυνάμωση. Η καθιέρωση του επαγγελματικού μπάσκετ στην Ελλάδα (1992-93) μετέφερε το κέντρο βάρους της «σπυριάρας» από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, αποδυναμώνοντας αισθητά τις δυνάμεις της συμπρωτεύουσας. Αδόκιμος ο όρος, ποιητική αδεία που λέει και ο λαός.
«Το παρελθόν είναι μία ξένη χώρα», ισχυριζόταν η Φρίντα Κάλο. Και η εμμονή σε αυτό, κάθε άλλο παρά «καύσιμο» γίνεται για την αναβίωσή του. Τόσα και τόσα χρόνια, ο κόσμος του Άρη ζούσε μέσα από εικόνες, αφίσεις, αναμνήσεις.
Για μία επταετία περίπου, ανεξαρτήτως χρώματος «γυαλιού» – εξαιρουμένου του απέναντι στρατοπέδου ΠΑΟΚ – το μπασκετικό γίγνεσθαι της χώρας υποστήριζε ενδόμηχα αλλά και εξωτερικεύοντας σκέψεις και συναισθήματα, τον Άρη.
Ήταν η εποχή που η Μαρινέλα τραγουδούσε στη μουσική σκηνή του κέντρου «Ακρόαμα» της Νέας Κρήνης Θεσσαλονίκης, το γνωστό και μη εξαιρετέο «με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίπου και τα άλλα παιδιά…», παραφράζοντας την επιτυχία του Λεωνίδα Βελή για τα επινίκια της ομάδας μπάσκετ του Άρη. Και αυτά ήταν πολλά.
Η άφιξη του Έλληνα «θεού» και το δίδυμο που δημιούργησε μαζί με τον «δράκο» του ελληνικού μπάσκετ, γέννησαν τον Αυτοκράτοτρα. Την ομάδα των 7 πρωταθλημάτων, των 5 Κυπέλλων και της ευρωπαϊκής καταξίωσης.
Πριν από τις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές που πρόσφεραν οι «κιτρινόμαυροι» στην μπασκετική Ελλάδα, οι εκπρόσωποι της χώρας δεν είχαν να επιδείξουν διάρκεια στον χρόνο. Συνήθως σπασμωδικές πορείες.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω συνοδεύτηκαν σε μία εποχή γενικότερων αλμάτων στον κοινωνικό και όχι μόνο βίο. Η Θεσσαλονίκη έγινε «μπασκετομάνα» και ο Άρης η μεγάλη εικόνα αυτής. Το προϊόν που είχε με περηφάνεια να εξάγει το Πανελλήνιο.
Με τον Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο να βάζει τη δική του σφραγίδα σε εκείνη τη «χρυσή» εποχή του ελληνικού μπάσκετ κι ας μην αντικατοπτρίστηκε αυτό στα μετάλλια και τις διακρίσεις, ο Άρης έδινε ομηρικές μάχες με τα μεγαθήρια του τότε. Τρέισερ Μιλάνο, Γιουγκοπλάστικα, Παρτιζάν, Σκαβολίνι, Λιμόζ, Μακάμπι, Μπαρτσελόνα…
Ευρωπαϊκά τραύματα και στιγμές περηφάνιας. Εκείνη παρέα τα έζησε όλα, έπλασε τον δικό της μύθο ο οποίος με τα χρόνια όμως ατόνισε. Δεν έσβησε αλλά θάμπωσε στο πέρασμα των δεκαετιών. Ο Άρης έχασε την δυναμική του, η Θεσσαλονίκη έχασε το… άντρο της.
Η 27η του Ιούνη 2025 βρήκε τους Αρειανούς «μυθισμένους» από την αίγλη, να επαναφέρουν στο θυμικό σκέψεις καταχωνιασμένες. Γι’ αυτό ευθύνεται ο κύριος Ρίτσαρντ Σιάο, ετών 24 από τη Μαλαισία και η οικογένειά του. Ο αδερφικός του φίλος Γιάννης Αντετοκούνμπο και οι άνθρωποι που μεσολάβησαν για να πείσουν τον δραστήριο επιχειρηματία να οραματιστεί κάτι όμορφο στο Παλέ. Ξαφνικά όλοι ξέρουν το όνομά του, πίνουν νερό (ή σάκε) σε αυτό ακόμα κι αν το λένε λάθος. Ποσός τους ενδιαφέρει. Και με το δίκιο τους.
Αυτό το επενδυτικό fund από την Αμερική, του οποίου ηγείται πήρε την πολυπόθητη έγκριση για την μεταβίβαση του πλειψηφικού πακέτου της ΚΑΕ Άρης. Αγόγγυστα ξεπρόβαλαν σκηνές από το παρελθόν με την ειδοποιό διαφορά που αίσθησης που αφήνουν σε όσους τις έζησαν και καρτερικά περίμεναν μία φωτεινή μέρα. Δεν είναι μνήμες νοσταλγίας, χωμένες και στραπατσαρισμένες. Είναι μία γλυκιά μελωδία, ένα «αεράκι» που διαπερνά και πάλι το δέρμα, τσιτώνει τους αδένες.
Όποια κι αν είναι η έκβαση της επένδυσης αυτών και η κατάληξη του Άρη τα επόμενα χρόνια, στην «κίτρινη» Θεσσαλονική ξημέρωσε μία μέρα ελπίδας. Για την οποία η νεότερη γενιά που γαλουχήθηκε από ιστορίες ζούσε και ανέπνεε. Το αίσθημα της 27ης του Ιούνη, οι Αρειανοί θα το θυμούνται αν όχι για πάντα, τότε σίγουρα για καιρό. Και έχουν κάθε δικαίωμα επ’ αυτού.
