Στο Ελλάδα-Ιρλανδία και το Ελλάδα-Αγγλία υπήρχε η «τρέλα» από το ιστορικό «διπλό» στο Wembley, αλλά και το κλίμα συγκίνησης και θρήνου, για την απώλεια του Τζορτζ Μπάλντοκ.
Στο Ελλάδα-Σκωτία υπάρχει το διακύβευμα. Η μεγάλη ιστορική πρόκληση της ανόδου στη League A του Nations League. Στην «αφρόκρεμα» της Ευρώπης, σε μία διοργάνωση που κάποτε σνομπάραμε, αλλά έστω κι αργά, καταλάβαμε πόσο χρήσιμη μπορεί να αποδειχθεί.
Πάντοτε, όμως, κάτι υπάρχει. Ακόμα και σε περιστάσεις που τα ματς της Εθνικής Ελλάδας γίνονταν μεταξύ συγγενών και φίλων, κάτι υπήρχε. Ένας σπουδαίος αντίπαλος, ένα εισιτήριο πρόκρισης που παρέμενε «ανοιχτό».
Από τις 2 Αυγούστου του 2024, έχουν περάσει 227 ημέρες. Εννέα μήνες, δηλαδή. Στο μυαλό μας, κάποια πράγματα έχουν καταχωρηθεί ως δεδομένα, ήδη, παρά το μικρό του χρονικού διαστήματος.
Δεν είναι μικρό; Κοιτάζουμε τις φωτογραφίες από την πρώτη συγκέντρωση, με τους διεθνείς να αγκαλιάζονται και να χαμογελούν. Ξέρουμε πως το γήπεδο θα είναι γεμάτο. Έδρα κανονική, ακόμα κι αν παίζουμε στο ΟΑΚΑ των 60.000+ θέσεων.
Ε όχι. Δεν ήταν δεδομένα. Έγιναν, με φαρδιά-πλατιά υπογραφή.
Το βάρος ενός οδυνηρού αποκλεισμού που έγινε πίστη για επιστροφή, ο «αέρας» που έφερε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, τα αποτελέσματα της πρώτης πορείας υπό την ηγεσία του, το γεγονός πως ακόμα και στις δύσκολες αποφάσεις αναγνωρίζεται πως γνώμονας είναι το καλό της Εθνικής. Ακόμα και η επιτυχία της υπόθεσης Καρέτσα.
Είναι ασύλληπτο αν σκεφτεί κανείς, πόσα βήματα μπροστά έχουν γίνει στην Εθνική Ελλάδας μέσα σε εννέα μήνες. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από τα «δάχτυλό» μας, υπήρχε κι ένα «για να δούμε», μετά την ήττα από την Αγγλία. Όχι για την αντίδραση της ομάδας, αλλά για την αντίδραση του κόσμου. Γιατί είμαστε ως λαός ή του ύψους ή του βάθους.
Εκείνο το βράδυ, όμως, έγινε φανερό πως ο κόσμος ξέρει να κρίνει πότε κάτι είναι υγιές και βάζει βάσεις.
Όλοι έχουν δικαίωμα στο κακό βράδυ, ειδικά σε μία περίοδο που κάτι νέο χτίζεται. Κι ας το ξεχνάμε, γιατί έχουμε καλύψει τόσο δρόμο μπρος τα μπροστά, σε χρόνο dt.
Η μεγαλύτερη επιβράβευση, όμως, είναι η αλλαγή νοοτροπίας, στα απλά για αρχή.
Επί χρόνια, κάθε διακοπή των εθνικών πρωταθλημάτων, έμοιαζε με αγγαρεία στην πλειοψηφία. Ένα μεγάλο «άντε να τελειώνουμε» βολόδερνε πάνω από το ελληνικό ποδόσφαιρο, επί δύο εβδομάδες. Όχι πια, όμως.
Η Εθνική Ελλάδας είναι και πάλι «θελκτική». Έχει τη δύναμη στα τρία τελευταία ματς της, να συγκεντρώνει 120.000 κόσμου, αφού το 3ο σερί sold out, είναι θέμα χρόνου.
Το πρώτο παράσημο, λοιπόν, της εποχής Γιοβάνοβιτς. Και στα δύο ματς με τη Σκωτία, «πάει» για το δεύτερο.
