Όπως αλλιώς θέλει μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τον Νικ Κύργιο, εκτός από συμβατικό. Μία από τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, όχι μόνο του τένις, αλλά και του αθλητισμού γενικότερα.
Μιλώντας στον Βρετανό δημοσιογράφο Λούι Θερού, για το Louis Theroux Podcast, «μοίρασε» κάποιες φοβερές ατάκες, αλλά και άγνωστες ιστορίες.
Σε μία εξ αυτών, μπέρδεψε καταλάθος τα Γιάννενα, δηλαδή τον τόπο καταγωγής του πατέρα του, με… νησί!
«Ο πατέρας μου ήρθε με καράβι από την Ελλάδα το 1965 από τα Γιάννινα, ένα μικρό νησί, μαζί με τη γιαγιά μου και το θείο μου. Δεν μιλάω, δεν καταλαβαίνω ελληνικά, αλλά νιώθω συνδεδεμένος με την Ελλάδα. Μπορώ να σου πω ότι έζησα στη Μελβούρνη για δύο χρόνια. Είναι η μεγαλύτερη ελληνική πόλη στον κόσμο μετά την Αθήνα. Κάθε φορά που έπαιξα στο Οπεν Αυστραλίας ένιωσα απίστευτη αγάπη από τους Έλληνες ομογένεις», τόνισε.
«Δούλεψα 10 φορές πιο σκληρά από τον καθένα!»
Έπειτα, αναφέρθηκε στο πώς ξεκίνησε το τένις. Τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, αλλά και το αιώνιο ερώτημα, για το «χαμένο ταλέντο» του.
«Πώς ξεκίνησα το τένις; Είχα δυο μεγαλύτερα ξαδέλφια που έπαιζαν τένις, εγώ δεν είχα κολλήσει με το άθλημα. Η πρώτη μεγάλη μου αγάπη ήταν το μπάσκετ. Είχα μια μπασκέτα έξω από το σπίτι μου, που ήταν σχεδόν ετοιμόρροπη. Εκεί έπαιζα συνέχεια, ήταν σούπερ! Έρχεται μια μέρα ο πατέρας μου και μου προτείνει να πάμε να παίξουμε μαζί.
Λίγο καιρό αργότερα έρχεται ένας προπονητής και του λέει “το παιδί έχει ταλέντο, αντιλαμβάνεται το παιχνίδι πιο γρήγορα από άλλα παιδιά”. Ήμουν 9, 10 ετών. Τότε ξεκινήσαμε με τους γονείς μου, με σακίδια, με το αυτοκίνητο μας, να πηγαίνουμε σε τουρνουά ανά τη χώρα. Οδηγούσαν 6-8 ώρες. Η μάνα μου ετοίμαζε το αγαπημένο μου φαγητό, mac and cheese. Είχαμε μπάτζετ 20 δολάρια για το φαγητό μας. Μέναμε σε καραβάνια με τροχόσπιτα. Ίσως ακούγεται κουραστικό όλο αυτό, αλλά για μένα ήταν η ωραιότερη ανάμνηση μου.
Δεν έβγαλα το ταλέντο από το τένις σαν τρικ από το καπέλο μου. Δούλεψα 10 φορές πιο σκληρά από κάθε άνθρωπο.
Όλοι λένε πως ήμουν ένα αυτοδημιούργητο ταλέντο, πως το είχα με το τένις από μικρό παιδί, αλλά δεν κατάφερα να φτάσω στο peak μου. Αυτό είναι παράνοια. Αν σκεφτείς ότι έχω παίξει μπροστά σε βασιλιάδες, έχω επιστρέψει από σοβαρούς τραυματισμούς, έχω αποθεωθεί στην Αμερική, στην Ευρώπη, σε τόσα τουρνουά. Αν σκεφτείς ότι κάποτε η μάνα μου ζούσε σε ξύλινη καλύβα κι ο πατέρας μου έχει φύγει από τη χώρα του με καράβι, κι ήρθε στην Αυστραλία για μια καλύτερη ζωή. Είμαι underachiever, μετά από όλα αυτά;
Η καριέρα μου έφτασε σε τόσο υψηλό επίπεδο, που έχω πια το προνόμιο να μπορώ να συμβουλέψω νέα παιδιά. Αυτό κρατάω εγώ».
