Η Εθνική ομάδα πόλο ανδρών, παρά τις απουσίες και την ανανεωμένη της σύνθεση, έκανε μία τιτάνια προσπάθεια και λίγο έλειψε να ολοκληρώσει μία φοβερή ανατροπή απέναντι στην Ισπανία, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος υγρού στίβου στη Σιγκαπούρη.
Για την ακρίβεια, κρατούσε την τύχη του αγώνα στα χέρια της, παρότι βρέθηκε να παίζει με παίκτη λιγότερο για τέσσερα λεπτά λόγω βίαιης διαγωγής και αποβολής δίχως αντικατάσταση του Χαλυβόπουλου ενώ έβλεπε την πλάτη των Ιβήρων με σκορ 6-5.
Με σεμιναριακή άμυνα, «κλείδωσε» για τα καλά τη «φούρια ρόχα» που είχε κάνει πάρτι με το Μαυροβούνιο, κρατώντας την για 2μιση οκτάλεπτα περίπου μακριά από το γκολ. Το φινάλε όμως ήταν και πάλι εφιαλτικό. Ο Μουναρίθ ισοφάρισε σε νεκρό χρόνο και έδωσε τη δυνατότητα στην Ισπανία να κάμψει την αντίσταση της «πληγωμένης» Εθνικής ομάδας στη διαδικασία των πέναλτι μετά από έναν ημιτελικό θρίλερ.
Κρίνοντας ως μετά Χριστόν Προφήτες και δίχως την πίεση και τους παλμούς που είχαν οι πρωταγωνιστές μέσα στο νερό, το Ole.gr «τρέχει» την τελευταία φάση, δίνοντας εξηγήσεις.
Ο κεραυνός του Γκίλλα με ατομική προσπάθεια και λιγότερο από δύο λεπτά για να απομένουν, έβαλε τη «γαλανόλευκη» μπροστά στο σκορ για πρώτη φορά στον αγώνα, τρελαίνοντας πάγκο και κερκίδα.
Η συγκέντρωση και η προσήλωση δεν χάθηκε μέχρι και τα τελευταία δευτερόλεπτα. Η νίκη και η πρόκριση ήταν σε ελληνικά χέρια όταν ο Σκουμπάκης έδωσε στον Αργυρόπουλο-Κανακάκη στο κέντρο της πισίνας για να διαφυλάξει την μπάλα και να φάει όλο τον χρόνο. Πράγμα που έκανε ο back-to-back πρωταθλητής Ευρώπης με τη Φερεντσβάρος, απασχολώντας τον προσωπικό του αντίπαλο.
Ο Έλληνας διεθνής «ροκάνισε» όλον το χρόνο. Πριν από αυτό όμως, ο Σκουμπάκης είδε τον Κάκαρη στο κέντρο με τον Ισπανό τερματοφύλακα – που είχε αφήσει την εστία του – από πίσω του. Ο Χανιώτης αμυντικός, με 12” στο ρολόι, επέλεξε να μην σουτάρει αλλά και να μην τροφοδοτήσει τον αμαρκάριστο συμπαίκτη του, φοβούμενος κάποιο λάθος, αλλά να παίξει με τον χρόνο.
Όταν ο Ισπανός κίπερ είδε τον Σκουμπάκη να δίνει στον Αργυρόπουλο-Κανακάκη και τον Κάκαρη να οπισθοχωρεί, γύρισε κι εκείνος προς την εστία του. Ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού έπρεπε να πάρει σε ελάχιστα δευτερόλεπτα άλλη μία απόφαση.
Αν πετούσε εσκεμμένα την μπάλα πιο μπροστά στο τερέν (σκόπιμα δηλαδή), τότε με τους υπάρχοντες κανονισμούς, ο χρόνος (4”) δεν θα κυλούσε μέχρι να την πάρει ο αντίπαλος και να δώσει συνέχεια. Έτσι θα ρίσκαρε να χάσει τον προσωπικό του αντίπαλο που θα τον είχε αφήσει για να φύγει στην κόντρα, παίζοντας οι Ισπανοί την τελευταία επίθεση με παίκτη παραπάνω. Πράγμα που ίσως γινόταν κι αν αποφάσιζε να σουτάρει από τόσο μακριά.
Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αν το σουτ που επιχειρούσε ήταν καλό και δυσκόλευε τον Ουνάι Αγκίρε, τότε το χρονόμετρο ίσως είχε μηδενίσει. Ή αν την πετούσε στο κόρνερ για την πιάσει ο Ισπανός τερματοφύλακας, τότε εκείνος θα έπρεπε να κάνει μία μακρινή πάσα 20 μέτρων που θα είχε σαφώς περισσότερες πιθανότητες να μην είναι τέλεια, όπως εκείνη που έκανε ο προσωπικός του αντίπαλος στον Μουναρίθ στο νερό.
Τελικώς ο Ισπανός υποδέχθηκε την μπάλα, το σουτ έγινε μετά από φάουλ (το οποίο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αφού ήταν στημένος στα 5μιση μέτρα), με την μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα του τρομερού Παναγιώτη Τζωρτζάτου.
Η Εθνική ομάδα ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, επέλεξε να παίξει με το χρονόμετρο κοιτάζοντας τα νώτα της και όχι να κοιτάξει να σκοράρει ή να επιτεθεί ρισκάροντας στα μετόπισθεν.
Να σημειωθεί στο σημείο αυτό πως θα μπορούσε ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Θοδωρής Βλάχος, να παγώσει κι εκείνος τον χρόνο αφού είχε η Εθνική ομάδα στη διάθεσή της ένα ακόμα τάιμ άουτ. Παρόλα αυτά, ούτε ο Βολιώτης προπονητής θέλησε να ρισκάρει με μια στημένη επίθεση και κάποιο τυχόν κλέψιμο που θα έδινε την ευκαιρία στους Ισπανούς να φύγουν στην κόντρα.
Το αφήγημα του ημιτελικού γράφτηκε και η Εθνική ομάδα βίωσε ξανά ένα φινάλε πικρό.
