Μακριά από τα φώτα και τους προβολείς των πιο επιδεικνυόμενων αθλημάτων, η ελληνική υδατοσφαίριση παλεύει με τα δικά της μέσα να επιβιώσει. Ένα αυτόφωτο σπορ, το οποίο κεντρίζει τα βλέμματα και το ενδιαφέρον κάθε καλοκαίρι (πλέον και κάθε Γενάρη με τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα) για λίγες μέρες. Φέρνει μετάλλια και επιτυχίες με το «τσουβάλι», σωρηδόν και έπειτα αποτραβιέται στη μοναχικότητά της, στο καβούκι της. Έρμαιο των «μεγάλων».
Έτσι έχει μάθε να ζει και να (συμ)βιώνει, να μεγαλώνει γενιές, να βγάζει παιδιά. Ενέργειες όμως σαν κι αυτή που έλαβε χώρα αργά το απόγευμα του Σαββάτου (20/12) στο Ιλίσιο Κολυμβητήριο, μόνο προβολή χρίζουν. Και την προέκτασή της. Κι ας μην αρέσει στον «πρωταγωνιστή» που συνεχίζει να ζει και να εξελίσσεται, όντας πεισματικά αντίθετος και κόντρα σε κάθε τι που τον αναδεικνύει.
Ο Στέλιος Αργυρόπουλος-Κανακάκης αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο για την ελληνική υδατοσφαίριση. Ένας αθλητής ο οποίος έχει δουλέψει ώρες ατέλειωτες όλα αυτά τα χρόνια για να φτάσει μέχρι την ελίτ της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης. Ένα παιδί-διαμάντι που μέσα στο νερό μετατρέπεται σε «λιοντάρι», ένα πάρα πολύ ανταγωνιστικό πλάσμα – εν ώρα αγώνα – που που έχει το βλέμμα του στραμμένο μονάχα στη νίκη και το θετικό αποτέλεσμα.
Έξω απ’ αυτό όμως σιχαίνεται τα «φώτα», τη δηθενιά. Δεν έχει σόσιαλ μίντια, περνάει τον όποιο ελεύθερο χρόνο του με τους εδώ και χρόνια φίλους του, τον δένουν στενοί οικογενειακοί δεσμοί. Δεν καλοπιάνεται, οριακά ντρέπεται να μιλήσει στις κάμερες και τη δημοσιότητα, αν και έχει κάνει μεγάλη πρόοδο μπορεί να πει κανείς στον εν λόγω τομέα και την «δημοσιότητα». Όχι γιατί το θέλει αλλά γιατί το «επιτάσσει» ο καιρός.
Μία ευγενική ψυχή, ένας αγαθός γίγαντας που συμπορεύεται με την έννοια της αυταπάρνησης όποιο σκουφάκι κι αν φορά. Είτε το «γαλανόλευκο» με το οποίο ματώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά μέσα στο νερό για να το ανεβάσει στις υψηλότερες κορυφές, είτε με εκείνο της Φερεντσβάρος. Πριν από μερικές εβδομάδες μάλιστα είχε θέσει εαυτόν στη διάθεση του προπονητή του στο Super Cup Ευρώπης με την Προ Ρέκο, αγωνιζόμενος με σπασμένα πλευρά.
Αυτός είναι ο Στέλιος Αργυρόπουλος-Κανακάκης που δεν ξεχνά ούτε τα ιδανικά, ούτε τις ρίζες του. Και εκεί επέστρεψε πριν από λίγες ώρες για να γεμίσει με χαμόγελα και κίνητρο μικρά παιδιά που οραματίζονται. Όπως το έκανε και εκείνος στην ίδια πισίνα, βρισκόμενος στην ηλικία τους.
Ο Στέλιος Αργυρόπουλος Κανακάκης πριν γίνει τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης σε συλλογικό επίπεδο (2018 με τον Ολυμπιακό, 2024 και 2025 με την Φερεντσβάρος), πριν αποτελέσει βασικότατο στέλεχος των επιτυχιών της Εθνικής ομάδας τα τελευταία χρόνια (ασημένιο στο Τόκιο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, ασημένιο στο Παγκόσμιο της Φουκουόκα το 2023, χάλκινο στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης το 2022 και της Σιγκαπούρης το 2025), πριν ακόμα κατηφορίσει για προπονήσεις στον Πειραιά και τον Ολυμπιακό όπου τον ανέδειξε, πριν «ξεπεταχτεί» με τον Εθνική, έκανε τη διαφορά με το σκουφάκι τους Ηλυσιακού στα ηλικιακά πρωταθλήματα.
Αγωνιζόμενος αποκλειστικά στα δύο μέτρα τότε και τη θέση του φουνταριστού (πολυεργαλείο πλέον για κάθε προπονητή), ο Στέλιος Αργυρόπουλος-Κανακάκης ήταν «γρίφος» για κάθε αντίπαλο αμυντικό. Ξεχώριζε για τη μαχητικότητά του, την πληθώρα στις κινήσεις του, την εκτελεστική του δεινότητα. Το σπουδαιότερο «προϊόν» μιας ακαδημίας που ακόμα και τώρα στηρίζεται στα του «οίκου» της. Μια «δεξαμενή» που ρίχνει το βάρος στα δικά της παιδιά και τροφοδοτεί την ελληνική υδατοσφαίριση.
Ο Έλληνας διεθνής πολίστας, με πολύ μεγάλη χαρά, «αγκάλιασε» το κάλεσμα των μικρών αθλητών της Κ14 του Ηλυσιακού και αποδέχθηκε την πρόσκλησή τους. Το αξιακό του σύστημα άλλωστε δεν θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά.
Άρτι αφιχθέντας από τον Βόλο όπου είχε βρεθεί με τους υπόλοιπους εκλεκτούς του Θοδωρή Βλάχου για προετοιμασία ενόψει του προσεχούς Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, ο Στέλιος Αργυρόπουλος-Κανακάκης, «φόρεσε» την αλήθεια του και την καλή του διάθεση και πήγε στην πισίνα που μεγάλωσε.
Φωτογραφήθηκε με τους πιτσιρικάδες του Ηλυσιακού, υπέγραψε αυτόγραφα, άφησε ένα υπογεγραμμένο σκουφάκι με την Εθνική ως ενθύμιο στον σύλλογο με τον οποίο έκανε τα πρώτα του σημαντικά βήματα. Βούτηξε με τους μικρούς αθλητές στο νερό, προπονήθηκε μαζί τους. Ακολούθησε τις οδηγίες του προπονητή τους, Ηλία Λάππα.
Αν αυτό είχε συμβεί στο ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, θα ήταν πρώτη είδηση παντού και για μέρες. Ένα τόσο ποιοτικός αθλητής ο οποίος ήταν και μέλος της καλύτερης πεντάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, ένας εκ των κορυφαίων της εποχής μας παγκοσμίως, ρούκι της χρονιάς με το σκουφάκι του Εθνικού το 2014-15 και 2015-16 στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Η αλήθεια όμως είναι πως αν οι άνθρωποι του Ηλυσιακού στο τμήμα της υδατοσφαίρισης, δεν ήταν δραστήριοι στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, τότε δεν θα είχε βγει ΠΟΤΕ στην φόρα. Ενδεικτικό τόσο του παραγκωνισμού του αθλήματος, όσο και της αδιαφορίας του Στέλιου για προβολή.
Μια μοναδική προσωπικότητα που χαίρει της εκτίμησης ΟΛΩΝ στον χώρο της πισίνας και του υγρού στίβου. Ο Στέλιος Αργυρόπουλος-Κανακάκης κοσμεί τις πισίνες της Ευρώπης με το ήθος και την αγωνιστική του αξία.
Παρά το πιεσμένο πρόγραμμα και τις συνεχείς αγωνιστικές υποχρεώσεις, δεν έδωσε απλά το «παρών» για μισή ώρα, φωτογραφήθηκε – κατά ραντεβού – είπε δυο λόγια και αποχώρησε. Όχι πως είναι λίγα τα παραπάνω. Σε καμία περίπτωση όμως δεν το είδε ως αγγαρεία, δεν του το επέβαλε κάποιος, δεν τον προέτρεψε κανείς. Απλώς έβαλε τον εαυτό του στη θέση αυτών των παιδιών, θυμήθηκε ότι κάποτε – πριν περίπου 15 χρόνια – ήταν στη θέση τους και κράτησε την υπόσχεσή του στην επιστολή που έλαβε τις προηγούμενες ημέρες.
Γέμισε με χαμόγελο το πρόσωπο των μικρών αθλητών που αγαπούν το νερό και μεγαλώνουν σε αυτό. Τους έδωσε ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο να προσπαθήσουν, πρόσφερε ανεξίτηλες στιγμές.
Αν ψάχνετε – ως γονείς ή άνθρωποι γενικότερα – υγιή πρότυπα ή μικρούς ήρωες που λειτουργούν στον απόλυτο βαθμό ως αντιήρωες, τότε την ιστορία την έχετε μπροστά σας. Τον άνθρωπο τον είδατε.
Συγχαρητήρια στην ομάδα του Ηλυσιακού, όσους συνέβαλαν γι’ αυτήν την υπέροχη συνάντηση και φυσικά τον Στέλιο Αργυρόπουλο-Κανακάκη που εξακολουθεί – παρά τις συνεχείς και μεγάλες επιτυχίες του – να αποτελεί «φάρος» για την επόμενη γενιά.
