Αντίπαλοι μόνο για 40′ ακόμα ακόμα κι αν κάποιοι «τρέφονται» από την κόντρα αυτή. Οι αθλητές δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους, ίσα ίσα περισσότερα είναι αυτά που τους ενώνουν αν αναλογιστεί κανείς πως εκτίθενται στο… ίδιο έργο θεατές. Έστω κι αν μερικές φορές, υπό την ένταση της στιγμής και με τα social media να τους περιμένουν στη… γωνία, χωρίς να αφήνουν τίποτα πλέον να πέσει κάτω, μπορεί να παρεκτραπούν.
Τώρα, το αν θα επιλέξει να δει κανείς το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο, επίκειται στην οπτική του. Είναι ζήτημα αισθητικής ή αν προτιμάτε, επιλογής.
Ένα ακόμα «ντέρμπι αιωνίων» μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με τον Ολυμπιακό να «εξασφαλίζει» πρώτος από όλους, την παρουσία του στην post season. Όχι πως αυτή δεν έδειχνε δεδομένη εδώ και καιρό – όπως και του Παναθηναϊκού – ωστόσο με πέντε στροφές ακόμα να απομένουν, είναι ένα δείγμα της μέχρι τώρα πορείας του.
Ένας εντυπωσιακός δεύτερος γύρος με μία μόλις ήττα (11-1) και ένας σημαντικός αστερίσκος αφού στο… τέλος ξυρίζουν το γαμπρό. Και οι Πειραιώτες γνωρίζουν άριστα τι σημαίνει αυτό. Έχουν… τσουρουφλιστεί στο άμεσο παρελθόν.
Από την άλλη ο κακός ως προς τα ατού του Παναθηναϊκός έδειξε χαρακτήρα όπως είπε, μεταξύ άλλων, στη συνέντευξη Τύπου ο Εργκίν Αταμάν. Και έχει απόλυτο δίκιο αφού το γεγονός αυτό και ο Ντίνος Μήτογλου (μαζί με τον Λορένζο Μπράουν) αποτελούν τα μεγαλύτερα κέρδη. Το άλμα της 4άδας δεν ήρθε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας αν και είχε την ευκαιρία στο τέλος για το… ριφιφί, σύμφωνα με την εξέλιξη της αναμέτρησης και το -19 στο οποίο βρέθηκε.
Εσείς μπορείτε να σκεφτείτε πολλές ομάδες που θα μπορούσαν να έχουν στα χέρια τους το σουτ της νίκης στο ΣΕΦ ενώ έβλεπαν την πλάτη του φετινού Ολυμπιακού σε όλο το ματς και 14′ πριν το φινάλε του, βρίσκονταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης; Προσωπικά, καμία…
Πάμε τώρα και στο… συναισθηματικό αποτύπωμα που άφησε αγωνιστικά, διότι αυτήν την πτυχή επιλέγουμε, το οποίο δεν διαφέρει αρκετά. Ανακούφιση μεν, ικανοποίηση δε για το come back. Έτσι όπως ένα ακόμα ελληνικό κλάσικο έλαβε τέλος, κανένας από τους δύο δεν… πετάει στα σύννεφα ούτε τα έχει βάψει «μαύρα».
Οι μεν «ερυθρόλευκοι» πήραν αυτό για το οποίο πάλεψαν και άξιζαν το μεγαλύτερο διάστημα, ανακτώντας μέρος του ψυχολογικού μπρα ντε φερ ενόψει της συνέχειας ανάμεσα στις δύο ομάδες. Οι δε «πράσινοι» έδειξαν ότι μπορούν να κάνουν ξανά τη ζημιά στην έδρα του αντιπάλου τους παρότι βαθμολογικά δεν επωφελήθηκαν. Αντιθέτως, έφυγαν με άδεια χέρια.
Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου…
Συνήθειες ροζιασμένες. Το ελληνικό μπάσκετ και δη ο κόσμος του, καλείτει να αποτάξει αυτή τη φύρα που τον τρώει σαν σαράκι και δεν τον αφήνει να απολαύσει τη στιγμή, αν θέλει να δει το δέντρο και όχι το δάσος.
Μετά την ολοκλήρωση του αγώνα στον πρώτο γύρο, σύσσωμη η Ευρώπη έκανε λόγο για… πόλεμο των άστρων. Επιθετικές «μηχανές» που ξεδίπλωσαν στο παρκέ το ταλέντο τους και προσέφεραν μία αναμέτρηση-διαφήμιση.
Έναν γύρο αργότερα – και κάποιες αγωνιστικές – δυστυχώς επανήλθαν κακές συνήθειες που μονοπωλούν το ενδιαφέρον κυρίως σε ματς ελληνικού πρωταθλήματος και Τελικούς.
Δήθεν φίλαθλοι, στημένοι στη γωνία, έτοιμοι να πυροδοτήσουν το κλίμα με κάθε αφορμή. Πρόθυμοι να δημιουργήσουν τις συνθήκες και να υπερθεματίσουν υπέρ της μάστιγας της τοξικότητας. «Δείτε τι έκανε ο ένας, πως απάντησε ο άλλος.» Αγιογραφίες και «φωτοστέφανα» για τους «δικούς» τους, κρεμάλα για τους απέναντι.
Ομάδες και πρωταγωνιστές που έπεσαν στην ίδια την παγίδα. Ανοιχτός διάλογος ανάμεσα στους προπονητές, παίκτες που πάνω στη… φούρια ξέφυγαν. Ανακοινώσεις, επίσημες καταγγελίες, επίσημες διαμαρτυρίες και ούτω κάθε εξής. Στην Ελλάδα του 2025, στη Euroleague του 2025 όπου οι εκπρόσωποι της χώρας φαντάζουν ως δυο μεγάλα φαβορί για να πάνε μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Την απάντηση στα παραπάνω έδωσαν Σάσα Βεζένκοφ και Ματίας Λεσόρ λίγα δευτερόλεπτα αφότου ακούστηκε η… χοντρή κυρία. Ο Βούλγαρος σταρ και μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του βραβείου του κορυφαίου της κανονικής διάρκειας (24.4 PIR), έσπευσε προς τον αντίπαλο πάγκο ούτως ώστε να αγκαλιάσει τον Ματίας Λεσόρ.
Το «λαβωμένο θεριό» από τη Μαρτινίκα που κάνει αγώνα δρόμου για να γυρίσει το συντομότερο δυνατόν και απ’ όταν επέστρεψε στη… γαλαρία του «πράσινου» πάγκου, δεν αφήνει μόνη της την ομάδα του.
Έζησαν και οι δύο έντονα το παιχνίδι, ο ένας μέσα από τις 4 γραμμές και ο άλλος έξω από αυτές. Υποστήριξαν το έμβλημα που φορούν στη φανέλα, καθοδήγησαν τους συμπαίκτες τους. Και στο τέλος… το μπάσκετ αναγνώρισε το μπάσκετ.
Μία αγνή, άδολη κίνηση «ιπποτικής» αναγνώρισης. Αυτη επιλέγουμε ως τη στιγμή του ντέρμπι, κόντρα στο… φύσημα των καιρών.
