Ο τρόπος με τον οποίο σκοράρει ο Βαγγέλης Παυλίδης στο Champions League και κρίνει το Μονακό-Μπενφίκα, είναι «καθρέφτης» της ψυχολογίας του.
Όταν έχεις 2/2, με χατ-τρικ απέναντι στην Μπαρτσελόνα, αλλά και γκολ και ασίστ απέναντι στη Γιουβέντους, βλέπεις την εστία διαφορετικά από τον μέσο επιθετικό.
Ακριβώς αυτό κάνει φέτος ο Βαγγέλης Παυλίδης στο Champions League φέτος: παύει να είναι ο «μέσος επιθετικός». Ο «καλός είναι, αλλά…»
Αποδεικνύει πόσο πλήρης είναι, τι είδους ένστικτο έχει, κάνοντας πράγματα που δεν έχει καταφέρει κανένας άλλος.
Στην εποχή του Champions League, όταν η διοργάνωση άρχισε να αποκτά, δηλαδή, τη σημερινή της μορφή πάνω-κάτω, κανένας Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν έφτασε τα έξι γκολ σε μία σεζόν. Δεν είναι, λοιπόν, μόνο το ρεκόρ στην ιστορία της Μπενφίκα: το «παράδοξο» του Ζοάο Μάριο και αυτό που «απογείωσε» τον Ντάργουιν Νούνιες.
«Είμαι χαρούμενος για το γκολ που πέτυχα, ήμουν 50-50 για το αν μετράει. Πάντα είναι ωραίο να σκοράρεις και η ομάδα να νικά. Είμαι χαρούμενος για το ρεκόρ μου κι είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας».
Αυτά δήλωσε ο Βαγγέλης Παυλίδης, μετά το ματς στο μικρόφωνο του καναλιού του Champions League, κρατώντας το βραβείο του MVP στα χέρια. Ένα παιδί, που πρώτα έγινε γνωστό μέσω της Εθνικής Ελλάδας το 2019, και έπειτα «μπήκε» στην καθημερινότητά μας, με πολλά-πολλά γκολ επί έξι χρόνια και συνεχόμενα άλματα στην καριέρα του.
Από την Μπόχουμ στη Ντόρτμουντ κι από εκεί στη Βίλεμ και την Άλκμααρ. Και από το καλοκαίρι, «γιατί στην Μπενφίκα και όχι στην Premier League;»
Πόσες φορές γράφτηκε/ακούστηκε το καλοκαίρι; Εν τέλει, ο Βαγγέλης Παυλίδης ήξερε καλύτερα απ’ όλους. Η Μπενφίκα ήταν ό,τι χρειαζόταν.
Άλλωστε, στο καλοκαίρι του 2024, το «Νησί» έπεσε στα πόδια του, τι θα γίνει το 2025; Ακόμα κι αν η σεζόν, σταματούσε τώρα.
