Σε μια εκτενή συνέντευξη με τις όσες δυσκολίες έχουν συμβεί στη ζωή του, προχώρησε ο Ρούμπεν Σεμέδο. Ο άλλοτε ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού την περίοδο που αγωνιζόταν στη χώρα μας, είχε κατηγορηθεί για φερόμενο βιασμό μίας ανήλικης.
Τελικά τα στοιχεί που είχαν προκύψει δεν έδειξαν την ενοχή του, οπότε είχε απαλλαχθεί. Ωστόσο κάποια χρόνια νωρίτερα και κατά τη διάρκεια που βρισκόταν στην Ισπανία, είχαν υπάρξει κι άλλες κατηγορίες για αδικήματα σε βάρος του.
Αυτά είχαν να κάνουν με ένοπλες απειλές, απαγωγή και απόπειρα ανθρωποκτονίας. Έτσι λοιπόν, το 2018, είχε καταδικαστεί σε 15,5 χρόνια φυλάκισης όμως με την εγγύηση που πλήρωσε αφέθηκε ελεύθερος. Να σημειωθεί πως δύο χρόνια μετά είχε παραδεχτεί την εμπλοκή του σε παράνομη οπλοκατοχή και ξυλοδαρμό, με αποτέλεσμα να του απαγορεύεται η είσοδος στη χώρα.
Ας πάμε πάλι στο σήμερα. Ο Σεμέδο αυτή τη στιγμή αγωνίζεται για χάρη της Αλ Κορ, αλλά μίλησε στη «Marca» για το διάστημα που παρέμεινε στη φυλακή. Ουσιαστικά ήταν εκεί για 142 νύχτες και, όπως παραδέχεται, του άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή του.
Αρχικά μίλησε για τη ζωή του εκτός των γηπέδων:
«Η αλήθεια είναι ότι χάθηκα, από τα 10 ευρώ πήγα στα 100. Και χάθηκα με τους ανθρώπους που γνώρισα. Πάντα έλεγα ότι έφταιγα εγώ γιατί αποδεχόμουν αυτούς τους ανθρώπους να έρχονται στη ζωή μου. Δεν διάλεξα τους καλύτερους για να είναι δίπλα μου, αλλά δεν λέω ότι το μετανιώνω. Με έκανε να μεγαλώσω και να μάθω.
Σε αυτή την ηλικία είμαι 30 χρονών, είμαι ένας γεμάτος άντρας. Προφανώς ήθελα να έχω άλλους τύπους ιστοριών να πω στη Βιγιαρεάλ, ένα κλαμπ της καρδιάς μου. Δεν μετανιώνω για τίποτα, αλλά προφανώς έκανα λάθη και ελπίζω να βοηθήσει τους άλλους να μάθουν».
«Δεν πίστευα ότι ήμουν στη φυλακή»
Στη συνέχεια είπε για το πώς τον βοήθησε η πίστη του στον Θεό:
«Ναι, πρέπει να κρατήσουμε αυτό που πιστεύουμε και στους ανθρώπους που μας αγαπούν πραγματικά. Και πάντα πιστεύω ότι αυτό που βάζει ο Θεός στο δρόμο σου, όποια πρόκληση κι αν είναι, είναι πάντα για να σε κάνει πιο δυνατό. Εννοώ, υπάρχει μια φράση στα πορτογαλικά, που λέει ότι “ο Θεός δίνει τις μεγάλες μάχες στους καλύτερους στρατιώτες του” και πάντα πίστευα σε αυτό. Είναι ένας τρόπος που ακολουθώ για να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις».
Επίσης μίλησε για το αν πίστευε πως εκείνη την περίοδο θα μπορούσε να ζήσει από το ποδόσφαιρο:
«Προφανώς, αλλά και τραγουδούσα, πήγαινα σχολείο, δούλευα. Με άλλα λόγια, προσπάθησα να κάνω τα κακά πράγματα λιγότερο άσχημα, οπότε προσπάθησα να κάνω λίγο από όλα για να απασχολήσω το μυαλό μου. Πήγα σε τρεις-τέσσερις τελικούς στη ζωή μου και τους έχασα όλους. Δεν μπορείς να φανταστείς.
Είναι περίπλοκο και δύσκολο. Ένας ποδοσφαιριστής που πάει φυλακή και χάνει όλους τους τελικούς. Πάντα προσπαθούσα να βρω πράγματα για να το κάνω λιγότερο κακό, γιατί το να είσαι στη φυλακή είναι κακό. Ήθελα να είναι πιο απαλό.
Οι δύο πρώτοι μήνες ήταν πολύ περίπλοκοι, αλλά ακόμα κι αν δεν με πιστεύετε, στο τέλος βολεύτηκα. Σπούδασα, τραγούδησα, δούλευα και πήγα να παίξω ποδόσφαιρο. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα άνετα. Δεν πίστευα ότι ήμουν στη φυλακή, αλλά προφανώς άλλες φορές ναι, είναι περίπλοκο».
Ο φόβος και η επίσκεψη από τον Ζέλσον
Ο φόβος της φυλακής ήταν πολύ αισθητός: «Ναι, προφανώς, από την πρώτη μέρα. Είναι κάτι που δεν το είχα συνηθίσει, όπως αυτό που βλέπεις στις ταινίες, πολύ τρομακτικό. Προσωπικά δεν το έζησα όπως στις ταινίες, αλλά είδα πολλά πράγματα. Και είναι τρομακτικά, προφανώς τρομακτικά. Δεν θυμάμαι πια, τα έσβησα όλα από το μυαλό μου.
Αυτό που με σημάδεψε περισσότερο δεν είναι αυτό που είδα, αλλά η ρουτίνα. Δηλαδή, κάποιος σου λέει πότε πρέπει να πας για ύπνο, πότε πρέπει να φας, τι μπορείς ή δεν μπορείς να κάνεις. Κάνε το ίδιο πράγμα κάθε μέρα, το ίδιο πράγμα. Και στην τελική δεν έχεις την ελευθερία να πάρεις τηλέφωνο την οικογένειά σου, να γ@μ#$%^ ή να βγεις για φαγητό.
Αυτό που μου έλειψε περισσότερο ήταν να μην παίζω ποδόσφαιρο, να είμαι στο σπίτι, να βλέπω Netflix ή να παίζω χαρτιά… Να πίνω λίγο κρασί, δεν ξέρω, να μοιράζομαι πράγματα με την οικογένεια, με ανθρώπους που αγαπάω. Όταν βγήκα από τη φυλακή ζύγιζα 106 κιλά και είμαι 89 κανονικά».
Τέλος έκλεισε μιλώντας για την επίσκεψη που είχε από τον άσο των «ερυθρόλευκων», Ζέλσον Μαρτίνς: «Μέσα έλαβα πολλά γράμματα, αλλά όταν έφυγα ένιωσα την υποστήριξη πολλών συναδέλφων. Έχω έναν πολύ καλό φίλο, που έπαιζε στην Ατλέτικο Μαδρίτης, τον Ζέλσον Μαρτίνς. Ήρθε να με επισκεφτεί.
Από τους συμπαίκτες του στο ποδόσφαιρο ήταν ο μόνος. Δεν είναι φίλος, είναι αδερφός μου. Τον αγαπώ πολύ. Δεν πρόκειται να κλάψω, προφανώς. Έγραφα γράμματα, μέχρι που μια μέρα έγραψα στον Ζέλσον. Τα γράμματα στη φυλακή είναι όπως όταν δίνεις ένα τηλέφωνο σε ένα παιδί 10 ετών. Σου έδινε πολλή ζωή, είναι διαφορετικό. Όταν έφυγα ένιωσα μεγάλη υποστήριξη και τότε έκανα το “κλικ” για να διαλέξω τους καλούς ανθρώπους για τη ζωή μου».
