Ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ αν και δεν έχει πολύ καιρό στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκο, έχει καταφέρει να «κλέψει» τις καρδιές όλων με το χαμόγελο και την ειλίκρινειά του! Όχι μονάχα για τις μπασκετικές του ικανότητες, που με τον καιρό έχουν «ευδοκιμήσει» στο κλίμα του… ΟΑΚΑ, αλλά και με τον ατόφιο, «αληθινό» χαρακτήρα του.
Ο Ισπανός δεν έκρυψε ποτέ πόσο αγαπά τα παιδία. Είναι άλλωστε και το παρατσούκλι που τον ακολουθεί στην πράσινη οικογένεια. Ο «θείος» της ομάδας, περνά καθημερινά χρόνο με τα παιδιά των συμπαικτών του, σε προπονήσεις, αγώνες, παραλίες, σπίτια ή απλά παίζοντας. Έτσι, όταν ήρθε η πρόταση να περάσει ένα πρωινό της Τρίτης (09/04) σε ένα δημοτικό σχολείο της Αθηνάς, στο πλαίσιο της δράσης «Bouncing for good» της Euroleague σε συνεργασία με τη Motorola, άλλο που δεν… ήθελε!
Φόρεσε άνετα ρούχα, προετοιμάστηκε για πολλά σουτάκια και φρέσκαρε τα ελληνικά του. Τα οποία μάλιστα είναι και πολύ βελτιωμένα. Μήπως, τώρα με την ανανέωση του συμβολαίου του, είναι μια καλή στιγμή να ξεκινήσει μαθήματα ελληνικών; Στάθηκε μπροστά στην κάμερα του Ole.gr, μεταξύ άλλων, πήρε δίπλα του τον φίλο και «μικρό του αδερφό» Δημήτρη Μωραϊτη όπως τον χαραξτήρισε και αποκρίθηκε:
«Δεν θέλω να πω ψέματα. Τα ελληνικά είναι πολύ δύσκολα. Καταλαβαίνω λέξεις και γίνομαι όλο και καλύτερος, αλλά έχω ακόμα δύο χρόνια εδώ, οπότε ο Μωραΐτης θα είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Μου μαθαίνει βέβαια και αρκετά κακά πράγματα, όμως δεν μπορώ να τα πω εδώ! Μαθαίνω γρήγορα πάντως», σημείωσε.
Η αγάπη, βασικά η… λατρεία του για τα παιδιά, ξεκίνησε να «βγαίνει» στην επιφάνεια, με τα βίντεο που κυκλοφορούσαν και τον έδειχναν να παίζει με τα παιδιά των συμπαικτών του, πριν από τους αγώνες. Ο Χουάντσο όμως, το είχε εκδηλώσει εδώ και πολύ καιρό. Έχει μάλιστα και ένα δικό του camp με τον αδερφό του και την οικογένεια του στην Ισπανία, για να μπορούν τα παιδία να γνωρίσουν το άθλημα, το «CAMPUS DE BALONCESTO HERMANOS HERNANGÓMEZ».
«Αγαπώ τα παιδιά των συμπαικτών μου. Δεν έχω παιδιά, οπότε είναι κατά κάποιον τρόπο και δικά μου παιδιά. Ο Μωραΐτης εδώ είναι ακόμα το παιδί μου, είναι σαν μικρός μου αδερφός. Και πάντα αγαπούσα τα παιδιά! Έχω το camp με τον αδερφό μου και την οικογένεια μου στην Ισπανία. Είναι ένα πράγμα το οποίο αγαπάω πάρα πολύ. Τα παιδιά πιστεύω είναι πολύ ειλικρινή. Αν τους αρέσει κάτι, θα τους αρέσει. Αν δεν τους αρέσει, δεν θα τους αρέσει. Και πρέπει να αφιερώσεις χρόνο. Θέλουν απλά να παίζουν, να περνάνε καλά και είναι πολύ αγνά», δήλωσε ο Χουάντσο στους παρευρισκόμενους.
Αυτή, δεν είναι η πρώτη φορά που συμμετέχει σε μια παρόμοια δράση. Είναι σχεδόν κάθε εβδομάδα. Μάλιστα, κατά την περσινή σεζόν κέρδισε και ένα βραβείο από τη Euroleague, ως ο πρεσβευτής των κοινωνικών αυτών ενεργειών. Ήταν κατηγοριματικός όμως, πως αυτό που τον ενδιαφέρει και είναι σημαντικό, δεν είναι αυτό το βραβείο, αλλά κάτι άλλο..
«Μου αρέσει πάρα πολύ να είμαι με τα παιδιά, κάθε βδομάδα, με τον Μωραΐτη, ο οποίος τα πάει περίφημα φέτος. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, να περνάς χρόνο με αυτά τα παιδιά. Όταν έρχεσαι, ξέρουν το όνομα σου, είναι πολύ χαρούμενα που σε βλέπουν κάθε βδομάδα. Έρχονται στα παιχνίδια, μας υποστηρίζουν. Περνάμε καλά και περνάμε χρόνο μαζί τους, αυτό είναι το σημαντικότερο. Να βλέπεις το χαμόγελο στο πρόσωπο τους.»
Και φυσικά, δεν μπορούσε να «αποφύγει» την ερώτηση, για το τι σκεφτόταν, τι ήθελε σε εκείνη την ηλικία. Ποιά ήταν τα όνειρα του; Η απάντηση του, κρύβει ένα μεγάλο μέρος του «μυστικού» της ευημερίας: να ονειρεύεσαι!
«Στην ηλικία τους προσπαθούσα να γίνω ποδοσφαιριστής στην Ισπανία. Τα παιδιά πρέπει να ονειρεύονται. Ακόμα και εμείς. Το ότι μεγαλώσαμε δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε. Τα όνειρα είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μας.», είπε ο Χουάντσο.
Τέλος, είπε λόγια… καρδιάς, για την σημαντικότητα της προσφοράς και της επιστροφής (αγαθών) «πίσω στην κοινωνία». Δεν ξεκινούν όλοι από την ίδια αφετηρία, ούτε καταλήγουν στο ίδιο μέρος. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό, να αντιλαμβάνεσαι την τύχη που έχεις και να δίνεις απλόχερα ό,τι μπορείς. Ο Χουάντσο το έχει «πιάσει το νόημα»!
«Πιστεύω πως είμαστε πολύ τυχεροί και ευλογημένοι για αυτά που έχουμε, αυτά που περάσαμε, το πώς γεννηθήκαμε. Δεν είχαν όλοι την ίδια τύχη και μοίρα, οπότε πρέπει να δώσουμε πίσω ό,τι μπορούμε. Όλοι είμαστε άνθρωποι, έχουμε τα ίδια προβλήματα, τα ίδια προβλήματα με τα παιδιά. Μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους, κλαίμε, υποφέρουμε. Οπότε απλά πρέπει να τα βοηθήσουμε. Ακόμα και οι δάσκαλοι και οι προπονητές κάνουν εξαιρετική δουλειά. Είναι εκεί, κάθε μέρα με τα παιδιά. Το ίδιο και οι οικογένειες, οι γονείς. Είναι μαζί τους κάθε μέρα, 24 ώρες και είναι δύσκολο. Για εμάς είναι εύκολο να πάμε μια ώρα, να παίξουμε λίγο μπάσκετ, καθώς είναι απλά ένα παιχνίδι. Άρα ναι για εμάς είναι εύκολο, το δύσκολο κομμάτι είναι για τους γονείς, τις οικογένειες, τους γιατρούς. Πολλοί είναι αυτοί που εμπλέκονται για την ανατροφή ενός παιδιού.»
