Ο Λευτέρης Σούμποτιτς, θα «κουβαλά» πάντοτε, όσες ηπείρους κι αν αλλάξει αφού πλέον δεν τον χωράει το ευρωπαϊκό μπάσκετ, τον Άρη μαζί του. Και ο Άρης, το ίδιο.
Πατρίδα είναι εκεί που νιώθεις οικεία, που αισθάνεσαι ότι ανήκεις. Το μέρος όπου νιώθεις ένα ξεχωριστό δέσιμο μαζί του. Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, ένας εκ των σπουδαιότερων διανοούμενων στη Σουηδία με τεράστια απήχηση, δίνει τη δική του εκδοχή. «Εκεί που δεν χρειάζεται να εξηγήσεις.»
Ο Σλόμπονταν – Λευτέρης για τους Έλληνες – Σούμποτιτς, δεν χρειάστηκε να περάσει από διαδικασίες μύησης, να εξηγήσει πώς και γιατί. Τον Άρη και τη Θεσσαλονίκη, τους αγάπησε παράφορα. Ένας από τους αφανείς ήρωες, δίπλα στους «αστέρες» Γκάλη και Γιαννάκη που φεγγοβολούσαν, των ΓΙΓΑΝΤΙΩΝ ΕΠΙΤΥΧΙΩΝ των Θεσσαλονικέων.
«Η ομάδα μας τότε έκανε θαύματα. Πώς μπορείς να μην το θυμάσαι, πώς μπορείς να το ξεχάσεις;» αναρρωτιέται ο «Πίξι» αυθόρμητα, αβίαστα στην επικοινωνία που είχε με το Ole.gr, την οποία αμέσως αποδέχθηκε μόλις άκουσε την αφορμή.
«Αυτή η ομάδα μου έδωσε τα πάντα…», παραδέχθηκε. Μερικούς μήνες νωρίτερα και βρισκόμενος στο gala του Άρη και στο πλαίσιο της εκδήλωσης για τα 110 χρόνια ζωής της ομάδας, είχε πει στην κάμερα της NOVA… «Εγώ δεν γεννήθηκα Αρειανός, αλλά έγινα το 1987. Θα πω αυτό που είχε πει ο αείμνηστος Πεταλίδης (σ.σ. ο ‘πατριάρχης’ του μπασκετικού τμήματος). Αρρώστησα. Είμαι άρρωστος. Αυτό είναι αρρώστια και δεν θα φύγει ποτέ. Το έχω μεταφέρει στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου». Λόγια που άγγιξαν κάθε – άνευ όρων και αναστολών – φίλο του Άρη, αγνό. Μικρό και μεγάλο.
Ο Σλοβένος, γεννημένος στο Μαυροβούνιο της τότε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, με τη βοσνιακή υποκοότητα και τις ρίζες από την Κοκκινιά από την πλευρά της Μικρασιάτισσας γιαγιάς του, έχει επιλέξει συνειδητά να απέχει από το προσκήνιο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
«Νόμιζα ότι έχει αλλάξει κάτι αλλά έκανα λάθος. Δεν υπάρχουν παράγοντες όπως παλιά π.χ όπως ο Γιαννακόπουλος, ο Κόκκαλης, ο Χαϊτογλου, ο Φιλίππου… Όλοι αυτοί», σημείωσε εξηγώντας γιατί έχει πάρει τους δρόμους και τα βουνά εδώ και πάνω από μία δεκαετία.
Βρισκόμενος μακριά από τη Θεσσαλονίκη και τον αγαπημένο του Άρη, ο Λευτέρης Σούμποτιτς με το «φονικό» όταν χρειαζόταν σουτ και το «μάγκικο» όπως το χαρακτήρισε ευρωπαϊκό στην Προύσα το 1997 για «καταφύγιο», παρακολουθεί τις εξελίξεις στον μπασκετικό Άρη. Και χαίρεται δεόντως.
«Θα σταθώ σε κάποιους κομπλεξικούς, ζηλιάρηδες που είχαν γράψει ότι δεν θα γίνει τίποτα… Αυτό δείχνει πόσο φοβούνται τον Άρη», είπε και «φόρτωσε».
Αφού ανακουφιστικά τόνισε ότι «δεν υπάρχει πλέον άλλη στενοχώρια» για την ομάδα, έδωσε το δικό του στίγμα για την επόμενη ημέρα. Την οποία περιμένει με μεγάλη ανυπομονησία και αισιοδοξία. Και λόγω της παρουσίας του Νίκου Ζήση.
Τι προέτρεψε τους φίλους της ομάδας να κάνουν αλλά και τους ανθρώπους του Άρη για να πετύχει η «αναγέννηση», όχι από την μακρινή Τζέντα όπου έχει εγκατασταθεί με τον γιο του τους τελευταίους μήνες, αλλά από την Σλοβενία όπου βρίσκεται την περίοδο αυτή.
Οι σκέψεις που έκανε λίγο πριν το «φευγιό» του Ιωαννίδη και δεν μετάνιωσε αφού ήθελε να μην «τσαλακωθεί» η εικόνα του προπονητή του, στο μυαλό του. Τα βιώματα στον Άρη, τα παλιά και τα «φρέσκα». Η ενίοτε κόντρα Γιαννάκη-Γκάλη που δεν έβλαψε ποτέ τον σύλλογο, γιατί την αγκάλιασαν όλοι. Και την προστάτεψαν αφού ο σκοπός, ήταν ιερός. Και μεγαλόπνοος.
Χορταστικός Λευτέρης Σούμποτιτς δεν παρέλειψε να σχολιάσει Βεζένκοφ, Ναν, Euroleague ακόμα και Ντόντσιτς. Για τον οποίο μοιράστηκε και μία κοινή τους ιστορία στο Ole.gr. Κυρίως όμως στάθηκε στάθηκε στον Άρη και τις «σημαίες» του.
Μία (ρετρό) μπασκετοκουβέντα με αφορμή τον διάχυτο και δικαιολογημένο ενθουσιασμό στην «κιτρινόμαυρη» Θεσσαλονίκη, η οποία έγινε μετ’ εμποδίων. Η έκτακτη υποχρέωσή του μπορεί να επηρέασε την εικόνα που δεν είχε καλό αποτέλεσμα κι γι’ αυτό παραλήφθηκε στο όλον της, ούτως ώστε να σωθεί η ουσία.
Το ηχητικό βέβαια παρέμεινε, μεταφέροντας τις καλά φυλαγμένες εικόνες στο μυαλό του Λευτέρη Σούμποτιτς, τις οποίες μοιράστηκε στην πρόσκληση. Για τον Άρη του…
Αναλυτικότερα η συνέντευξη του έμπειρου προπονητή, 7 φορές συνολικά πρωταθλητή Ελλάδας (και με τον Παναθηναϊκό), 6 φορές Κυπελλούχο Ελλάδας (και με τον Ολυμπιακό) και φυσικά τροπαιούχο Ευρώπης με τον Άρη (1997) μέσα στην Τουρκία. Ο οποίος κάθεται πλεόν στο τιμόνι της Αλ-Ιτιχάντ του Καρίμ Μπενζεμά, στο ποδόσφαιρο.
