«Μοντέρνο, μπροστά από την εποχή του…». Κάπως έτσι είχε χαρακτηρίσει σε κάποια προηγούμενη συνέντευξή του ο Λευτέρης Σούμποτιτς τον Γιάννη Ιωαννίδη, με τον οποίο έζησαν πολύ δυνατές στιγμές στον Άρη. Και δεν το πήρε πίσω, στην καλοκαιρινή κουβέντα που είχε με το Ole.gr, εν τη αφορμής των διοικητικών αλλαγών στον άλλοτε «Αυτοκράτορα». Γιατί να το κάνει άλλωστε;

Λένε πως με το πέρασμα των χρόνων, η φωνή είναι αυτή που «σβήνει» πιο εύκολο από το θυμικό του μυαλού που έχει «πετάξει» για άλλες γειτονιές ή έχουμε χάσει τα ίχνη του. Το ηχόχρωμα, η χροιά, ο τόνος, όλα.

Για τον Λευτέρη Σούμποτιτς aka Πίξι, ο «ξανθός» ήταν κάτι… ιερό. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τη συνύπαρξή τους στην ομάδα που στιγμάτησε τη ζωή και την καριέρα τους, όσα κι αν πέτυχαν ή πόνεσαν στη συνέχεια, δεν ήταν ικανά για να μετριάσουν τον τοποθετημένο στο πάνθεον του Σούμποτιτς, Γιάννη Ιωαννίδη που έφυγε από τη ζωή τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια. Με ένα ευρωπαϊκό απωθημένο και πολλούς τίτλους. Μία προσωπικότητα που ακροβατούσε ανάμεσα στα όρια.

Και επειδή δεν θέλησε ποτέ να αλλοιωθεί αυτή η εικόνα την οποία έχει καλά κρυμμένη σαν φυλαχτό, δεν μπήκε στη διαδικασία να επιχειρήσει να μιλήσει μαζί του όταν πληροφορήθηκε την επιβάρυνση της υγείας του. Ο χρόνος είχε αρχίσει να κυλάει αντίστροφα για τον «ξανθό» του ελληνικού μπάσκετ που πέρασε στην αιωνιότητα και ένα από τα δικά του, μπασκετικά παιδιά, ήθελε να τον θυμάται ως τον Γιάννη τον προπονητή του.

Αυτό είχε παραδεχθεί μερικές εβδομάδες πριν, στη συνέντευξή του με το Ole.gr ο Λευτέρης Σούμποτιτς, βρισκόμενος στην πατρίδα του Σλοβενία.

«Όταν έμαθα ότι ήταν βαριά άρρωστος, ήθελα πολλές φορές να σηκώσω το τηλέφωνο αλλά επειδή μου είπαν ότι δύσκολα μιλάει και με μεγάλη δυσκολία αναγνωρίζει τους ανθρώπους, δεν τόλμησα να το κάνω γιατί ήθελα να τον έχω στη μνήμη μου σαν τον Γιάννη τον προπονητή μου.

Και δεν το μετάνιωσα που δεν το έκανα, γιατί τον έχω στον νου ως τον κορυφαίο – και το λέω ξανά – Έλληνα προπονητή. Ήταν νικητής, ο άνθρωπος που με έφερε στην Ελλάδα. Έδωσε το οκ, υπήρχε εμπιστοσύνη.

Βέβαια είχαμε και δύσκολες αλλά και ευχάριστες στιγμές όπως έχει κάθε ομάδα και προπονητής με παίκτη αλλά ο Γιάννης θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Πρώτα απ’ όλα ως φίλος, με πολύ μεγάλο σεβασμό και δεύτερον ως προπονητής από τον οποίο έχω μάθει πάρα πολλά και χρησιμοποιώ μέχρι και σήμερα στην καριέρα μου.»