Έχουμε δει πολλά, αυτά τα χρόνια, στους αγώνες των τελικών Ελλάδας. Επεισόδια, πεζογέφυρες, άδεια γήπεδα, θρίλερ για να βρεθεί τόπος διεξαγωγής.
Ο φετινός τελικός του ΟΑΚΑ, ήταν μια πραγματική γιορτή, με στοιχεία που αρμόζουν σ’ αυτό που πραγματικά συμβολίζει το ματς. Οργάνωση, κόσμος κι από τις δύο πλευρές, τον ατμόσφαιρα, pre-match εκδηλώσεις εμπνευσμένες από την κουλτούρα των δύο συλλόγων, legends, χειροκρότημα στο τέλος για τους ηττημένους, πασίγιο, ο μικρός Γιάννης να στέλνει για μια ακόμα φορά το μήνυμά του.
Υπέροχες εικόνες, όμορφες αναμνήσεις για όσους βρέθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στην Καλογρέζα. Μια ομάδα στον τελικό που αναζητούσε τον πρώτο της τίτλο
μετά από 38 χρόνια από τη μία, ο πρωταθλητής που αναζητούσε το νταμπλ από την άλλη. Αμφότερες στα 100 τους χρόνια. Η μαγιά ήταν εκεί και η Ομοσπονδία έδειξε πως αξίζει πραγματικά οι τελικοί να μην ποτίζονται από τη μιζέρια και την τοξικότητα.
«Είναι αυτονόητο ότι οι τελικοί θα γίνονται με κόσμο, δεν διανοείται κάποιος να υπάρξει ξανά τελικός κεκλεισμένος των θυρών», είπε πολύ σωστά ο πρόεδρος της ΕΠΟ, Μάκης Γκαγκάτσης, μιλώντας στην κάμερα του betarades μετά τη λήξη του αγώνα.
Ας ευχηθούμε όλοι τα λόγια του να γίνουν πράξη και να δούμε αντίστοιχες εικόνες ακόμα και σε μελλοντικούς τελικούς-ντέρμπι, όπου απέναντι θα βρεθούν αντίπαλοι με ιστορικό μίσους. Το νέο format του Κυπέλλου ευνοεί τη συνθήκη των μεγάλων αντιπάλων σε τελικούς. Κάναμε το πρώτο βήμα, οφείλουμε ως χώρα να σταματήσουμε να καταστρέφουμε το προϊόν για χάρη μιας μειοψηφίας.
Πάμε, τώρα, στα του αγώνα. Ο Παναγιώτης Ρέτσος το είπε μέσα σε λίγες λέξεις: «Το μυστικό είναι η νοοτροπία, το να μη σταματάμε, να είμαστε σε συνεχή συγκέντρωση και ετοιμότητα. Δεν είδαμε μειονεκτικά τον ΟΦΗ. Τον είδαμε ως μια ομάδα που άξιζε να βρίσκεται στον τελικό και αποδείξαμε γιατί είμαστε η καλύτερη ομάδα».
Αυτή ακριβώς η αγωνιστική νοοτροπία και η πνευματική ετοιμότητα είναι ίσως η μεγαλύτερη σφραγίδα του Μεντιλίμπαρ στους ερυθρόλευκους, η οποία τους έχει βοηθήσει να νικούν ακόμα και σε ενενηντάλεπτα που η απόδοσή τους δεν τσακίζει τον αντίπαλο. Οι πρωταθλητές λοιπόν μπήκαν με αυτόν ακριβώς τη φιλοσοφία στον αγωνιστικό χώρο και κατάφεραν στο πρώτο εικοσάλεπτο να περιορίσουν πλήρως τον ΟΦΗ και να πάρουν το προβάδισμα, αξιοποιώντας την άλλη σημαντική πινελιά του «Μέντι». Τον τρόπο πίεσης.
Ο Ολυμπιακός ήταν εκπληκτικός στον τρόπο που πίεζε σε πρώτο χρόνο, με τον Τσικίνιο να αποτελεί ουσιαστικά τον συντονιστή της, τον Γκαρθία να «καθαρίζει» ό,τι περνάει και τους Ελ Καμπί-Ροντινέι-Ζέλσον να κλείνουν κάθε επιλογή πάσας. Προφανώς ο Ράσταβατς είχε μελετήσει το σημείο υπεροχής του αντιπάλου, αλλά δεν κατάφερε να βρει λύση και η ένταση του πρες επιδείνωσε το άγχος των Κρητικών.
Οι μονομαχίες και οι δεύτερες μπάλες βάφτηκαν ως επί το πλείστον «ερυθρόλευκες». Το γρήγορο γκολ ήταν ακόμα ένας επιβαρυντικός παράγοντας. Οι Κρητικοί δεν κατάφεραν να βρουν ορθολογική ανάπτυξη, ο Νους είχε μπροστά του έναν εκπληκτικό Κοστίνια που δεν του άφησε κανένα περιθώριο να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις, πέραν ελάχιστων εξαιρέσεων.
Ο ΟΦΗ παρόλα αυτά κατάφερε να μείνει στο ματς, αφού ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να «κλειδώσει» τη νίκη με τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν. Όσο η κλεψύδρα άδειαζε και το ματς ήταν στο 1-0, το γήπεδο ένιωθε το σκίρτημα της αγωνίας.
Πράγματι, ο Ολυμπιακός δεν έδειχνε ότι θα μπορούσε να απειληθεί, ωστόσο μπορούσες να νιώσεις την ένταση στο γήπεδο. Κι έπειτα ήρθε ο Γιάρεμτσουκ, ο οποίος δημιούργησε μια έξτρα απειλή
και στο τέλος με εκπληκτική ενέργεια τελείωσε τα πάντα. Κι αυτό ακριβώς το φινάλε, ήταν μια αντιπροσωπευτική εικόνα του Ολυμπιακού σ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν.
Η πνευματική ετοιμότητα, η πίεση, η συνοχή, οι ρόλοι. Η ταυτότητα που του επιτρέπει ακόμα κι όταν δεν θέλγει με την απόδοσή του, να βρίσκει τον τρόπο για τη νίκη. Η προσωπικότητα που του επιτρέπει να είναι έτοιμος σε κάθε περίσταση και η δουλειά που ευνοεί την εξέλιξη. Οι παίκτες του Μεντιλίμπαρ ήταν το ξεκάθαρο φαβορί πριν την σέντρα και στο ματς επιβεβαίωσαν τον τίτλο, χωρίς πολλά-πολλά. Γιατί τα ματς που κρίνουν τίτλο, πρέπει απλά να τα κερδίσεις.