Ο Κώστας Γαλανόπουλος είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Μόνο ο χρόνος που πέρασε στην ΑΕΚ, τον καθιστά «είδος προς εξαφάνιση».
Πόσοι ποδοσφαιριστές, εν έτει 2024, έχουν φορέσει επί 15 χρόνια (σε επίπεδο ακαδημιών αλλά και ανδρών) μόνο μία φανέλα;
Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή του αποχωρισμού με την ομάδα που έζησε τα πάντα έως τα 27 του χρόνια.
Η συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ πως είναι από εκείνες, που απλώς θέλει να κάνει ένα βήμα πίσω, για να πάρει φόρα. Και ένα οικείο περιβάλλον, όπως η Κύπρος για έναν Έλληνα ποδοσφαιριστή, μέσω του ΑΠΟΕΛ, και ειδικά με τον Μανόλο Χιμένεθ στον πάγκο, φαντάζει καλή συγκυρία.
Άλλωστε, και η επιλογή του να «τρέξει» άμεσα η υπόθεση και να μην χαθεί ένα εξάμηνο έως το καλοκαίρι στην «απραξία», δείχνει πως θεωρεί εαυτόν έτοιμο για το δικό του comeback. Αν δεν ξέρει αυτός από τέτοια, άλλωστε, ποιος ξέρει;
Από το ντεμπούτο του με την ΑΕΚ κι έπειτα, και τι δεν πέρασε.
Τραυματισμοί που τον κράτησαν εκτός δράσης για ολόκληρες σεζόν, ατυχίες, εκτός ομάδας λόγω συμβολαίου. Ήταν από εκείνους, που εκτός από το πικρό «ποτήρι» της «Ένωσης» στις δύσκολες σεζόν της, έπινε και το δικό του, με διάφορα ζητήματα κατά καιρούς.
Έτσι ήρθε κι εκείνο το ξέσπασμα σε κλάματα τον Νοέμβριο του 2020, στην άδεια Ριζούπολη λόγω Covid-19. Τότε, που επέστρεψε, σκόραρε και μετά το ματς με την ΑΕΛ, δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις δηλώσεις του στην κάμερα της NOVA και τον Γιώργο Βασιλείου, «λυγίζοντας» on air.
«Ήταν δύσκολη περίοδος. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν ότι είχα αμφιβολία για το πότε θα γυρίσω. Η διακύμανση της ψυχολογίας μου πήγαινε πάνω-κάτω.
Το χειρότερο ήταν όταν με ρωτούσαν πότε μπαίνεις και δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Ρωτούσαν για το καλό μου, αλλά αυτή η ερώτηση μου άναβε τα λαμπάκια.
Θέλω να το αφιερώσω το γκολ σε έναν φίλο μου. Νομίζω ότι εκτός από την οικογένειά μου, ήταν η κοπέλα μου, που ήταν εκεί όλο το διάστημα».
Για εκείνα τα δάκρυα, λοιπόν, λίγοι τα είχαν νιώσει πραγματικά. Ήταν η αφετηρία για ένα νέο ξεκίνημα, έστω κι αν δεν ήξερε πως θα χρειαστεί κι άλλο, κι έπειτα άλλο, και ούτε καθ’ εξής. Ποτέ, όμως, δεν σταμάτησε να μάχεται.
Η ΑΕΚ ετοιμαζόταν για να «μπει» στην OPAP Arena και ο Κώστας Γαλανόπουλος έφτασε έως και τα «χωράφια» της Αγίας Παρασκευής, για να πάρει χρόνο συμμετοχής με τη Β ομάδα σε φιλικό και να παρουσιαστεί πιο έτοιμος. Αρχικά στα εγκαίνια κι έπειτα σε όλη τη σεζόν. Όπως κι έκανε.
Δεν ήταν βασικός στην περίοδο του νταμπλ, έχοντας τους Γιόνσον και Σιμάνσκι μπροστά του, αλλά την έζησε, βάζοντας το δικό του λιθαράκι, όποτε χρειάστηκε. Και σε ματς κομβικά, όπως το πρώτο απέναντι στον Ολυμπιακό, για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας.
«Είναι από τις νύχτες που τα δάκρυα μας ομορφαίνουν», έγραψε μετά το πρωτάθλημα του 2023 για την ΑΕΚ.
Πάντα ευλογημένος να είναι «παρών», στις μεγαλύτερες στιγμές της 20ετίας για την ΑΕΚ. Στο πρωτάθλημα του 2018, το ντάμπλ του 2023 και για το τέλος, τι άλλο;
Η συγκλονιστική στιγμή στο Μαξιμίρ. Η υψωμένη γροθιά.
Ο Κώστας Γαλανόπουλος είναι «καταδικασμένος», οτιδήποτε κι αν ακολουθήσει στην καριέρα του, εκείνο το βράδυ να είναι στην κορυφή των πάντων.
Εδώ, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Οι δικές του λέξεις, σε συνδυασμό με την εμβληματική εικόνα, θα αρκούν για να περιγράψουν τι κουβαλάει στην ψυχή του, το συγκεκριμένο παιδί και πώς η στιγμή τα έφερε έτσι, για να γίνει πρωταγωνιστής, σε ένα από τα πιο δυνατά «κλικ» φωτογραφικού φακού, από αγώνα ελληνικής ομάδας.
«Η ιστορία ξεκινάει 2-3 λεπτά πριν το γκολ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά για κάποιον λόγο το περιβραχιόνιο από τη στιγμή που έχω μπει στο γήπεδο μου πέφτει. Κι επειδή δεν μου στεκόταν στο χέρι το έχω πάρει στην γροθιά μου και το κρατάω σφιχτά. Γίνεται η φάση και μπαίνει το γκολ κι εγώ το έχω στα χέρια μου.
Ο πανηγυρισμός ήταν κάτι τελείως αυθόρμητο. Δεν αλλάζει ή δεν απαλύνει τον πόνο της οικογένειας του Μιχάλη.
Συμβόλιζε τη δύναμη και το ότι κι αν έχει γίνει, με έκρινες, με χτύπησες, με σκότωσες, εγώ σε κοιτάω κατάματα, χωρίς να φοβάμαι».
