Δεν τους γνωρίζεις, αλλά είναι σαν να μοιράζεσαι μαζί τους στιγμές.
Πιθανόν να έχεις δακρύσει σε κάποιο του γκολ, να έχεις πανηγυρίσει μαζί του τον τίτλο της Λίβερπουλ σαν να έβαλες και συ το λιθαράκι σου σ’ αυτόν, να έχεις δακρύσει μαζί του από θλίψη σ’ έναν χαμένο τελικό. Κι ένα πρωί σου έρχεται στο κινητό μια ειδοποίηση. Λες «αποκλείεται. Ο Ζότα; Αποκλείεται». Οι πληροφορίες σε κατακλύζουν. Ο αδερφός που ήταν μαζί του, η φωτιά, τα καμένα κουφάρια. Εσύ τον φέρνεις στο μυαλό να πανηγυρίζει με το Liverbird στο στήθος. Αδυνατείς να τον κάνεις εικόνα εκεί.
Αδυνατείς να σκεφτείς πώς θα το διαχειριζόσουν εσύ, αν βρισκόσουν σ’ αυτά τα αποδυτήρια. Τα feed θα γεμίσουν με φωτογραφίες, θα γραφτούν λόγια σαν αυτά, οι ροές των ειδήσεων ίσως διαρκέσουν λίγο παραπάνω μέχρι το επόμενο σκρολάρισμα. Και μετά ξανά προπονήσεις, ξανά μεταγραφές, ξανά κουτσομπολιά. Όπως πρέπει. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος.
Εδώ όμως δεν μετράει η δόξα, δεν μετράνε τα λεφτά και οι followers. Τα γκολ και οι χαμένες ευκαιρίες, οι ασίστ και οι ντρίμπλες. Οι κατάρες από τα Social και τις εξέδρες έπαψαν πια να έχουν νόημα κι οι ευχές έχασαν την ουσία τους. Θυμάσαι ξανά ότι στη ζωή και στο θάνατο, δεν μετράει τίποτα. Εδώ ένα παιδί 28 χρονών κι ένα ακόμα, στα 26 του, απανθρακώθηκαν δίχως να μπορούν να κάνουν τίποτα.
Θα το θυμηθείς την επόμενη φορά που ο παίκτης της ομάδας σου θα χάσει μια ευκαιρία; Την επόμενη που ο αντίπαλος θα ανεβάσει στροφές και στο φαντασιακό σου θα θίξει την τιμή του συλλόγου σου; Στη φωτογραφία στο Instagram με την κοπέλα του που θα βγάλεις ο συμπέρασμα ότι τον έχει «ξεζουμίσει» κι αυτό επηρεάζει την απόδοσή του;
Στην απόφαση για αλλαγή στη δουλειά του και στη φανέλα που εσένα σου ξυπνά άλλα συναισθήματα; Στο εύκολο «μα καλά τόσα λεφτά» παίρνει όταν ακούσεις για τον επόμενο ποδοσφαιριστή που θα έχει «καεί» ψυχικά ή σωματικά;
Μάλλον δεν θα το θυμηθείς. Παρότι το σοκ και η θλίψη σου για τον Ζότα είναι ειλικρινή συναισθήματα. Παρότι αν τελικά τραυματιστεί αυτός ο παίκτης που με αφρούς στο στόμα του ευχηθείς -στην καλύτερ- «χιαστό», μπορεί να στεναχωρηθείς.
Στους ποδοσφαιριστές δεν «χρωστάμε» μόνο χειροκροτήματα και αποδοκιμασίες. Χρωστάμε και λίγη ενσυναίσθηση. Λίγη σιωπή. Λίγη σκέψη προτού κρίνουμε, προτού γράψουμε, προτού καταδικάσουμε.
Γιατί πίσω από κάθε νούμερο στη φανέλα, πίσω από κάθε στατιστικό, πίσω από κάθε post, υπάρχει ένας άνθρωπος. Κι όπως δείχνει η ιστορία του Ζότα, καμιά φορά, δεν υπάρχει επόμενη φορά.
