Πριν από λίγους μήνες, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η Γενική Συνέλευση της ECA, της European Club Association. Πέραν των ποδοσφαιρικών αστέρων του παρελθόντος που έδωσαν το «παρών», ταξίδεψαν στη χώρα μας αρκετοί σημαντικοί άνθρωποι που έχουν ως αντικείμενο το ποδόσφαιρο. Ανάμεσα τους και ο συγγραφέας-αναλυτής Σάιμον Κούπερ, ο οποίος παρουσίασε μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση. Ανάμεσα στα ευρήματά του ήταν -ως fact- ότι το Παρίσι και τα προάστιά του παράγουν το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ταλέντο από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Το Μπουένος Άιρες ήταν δεύτερο και η Μαδρίτη τρίτη. Εύλογα, λοιπόν, η κουβέντα στα «πηγαδάκια» που ακολούθησαν κινήθηκε γύρω από το γιατί η Παρί δεν επενδύει στην εξέλιξη και αξιοποίηση αυτού του ταλέντου.
Fast Forward λίγους μήνες μετά και η Παρί Σεν Ζερμέν αφήνει εκτός συνέχειας Champions League τη Λίβερπουλ, με τη γενική εικόνα των δύο αναμετρήσεων να αφήνει ένα αίσθημα ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης. Για να είμαστε ακριβείς, σε τούτο το παιχνίδι δεν υφίσταται αυτή η έννοια και γι’ αυτόν το λόγο είναι το πιο όμορφο παιχνίδι του κόσμου. Επιπλέον, όταν κάνουμε λόγο για ποδοσφαιρική δικαιοσύνη οφείλουμε να σκεφτόμαστε τις οικονομικές, επιχειρηματικές και κοινωνικές συνθήκες που βρίσκονται πίσω από την κορυφή του παγόβουνου, δηλαδή τον προπονητή και τους παίκτες. Για την οικονομία όμως της κουβέντας ας σταθούμε στο αγωνιστικό κομμάτι, στην εικόνα που παρουσίασαν οι δύο ομάδες στο γήπεδο και στην Παρί που μοιάζει πια να βγαίνει από τον μικρόκοσμο των υπερεγώ και να δημιουργεί -στο χορτάρι πάντα- συνθήκες που αναδεικνύουν το εμείς. Προσοχή: Το γεγονός ότι δεν υπάρχει πλέον Νεϊμάρ, Μέσι και Εμπαπέ δεν σημαίνει ότι στην Πόλη του Φωτός δεν υπάρχουν τεράστια συμβόλαια και μεταγραφικά ποσά που ζαλίζουν. Η οπτική και η στρατηγική των δαπανών όμως μοιάζει πια να γίνεται με περισσότερο ποδοσφαιρικούς όρους.
Υπάρχουν πολλά στατιστικά στοιχεία στα οποία μπορεί να «πατήσει» κάποιος για να αναλύσει την πρόκριση, όπως το γεγονός ότι η Παρί έτρεξε περισσότερο από αυτή τη Λίβερπουλ. Για τη μεγάλη εικόνα, ας σταθούμε όμως σε κάτι άλλο, το οποίο αναδεικνύει την αλλαγή που έχει επιφέρει ο Λουίς Ενρίκε: Η Παρί είναι τρίτη στα expected goals against, δηλαδή στις ποιοτικές ευκαιρίες που επιτρέπει στον αντίπαλο να δημιουργήσει. Μόνο η Άρσεναλ και η -ούτως άλλως διαφορετική- Αταλάντα έχουν λιγότερα. Παράλληλα, είναι τρίτη στον πιο αξιόπιστο δείκτη μέτρησης της πίεσης, του PPDA, ο οποίος υπολογίζεται από τον αριθμό των πασών που επιτρέπει μια ομάδα στον αντίπαλο σε σχέση με τις αμυντικές της ενέργειες (όπως τάκλιν, αναχαιτίσεις κ.λπ.) σε συγκεκριμένη περιοχή του γηπέδου. Η Παρί είναι τρίτη, πίσω από την Μπάγερν και την PSV. Μαζί με τα παραπάνω, είναι πρώτη σε ντρίμπλες στο ένας εναντίον ενός και δεύτερη σε επαφές στην αντίπαλη περιοχή.
Τα παραπάνω δεδομένα δείχνουν μια καλή εικόνα γι’ αυτό που έχει δημιουργήσει φέτος ο Λουίς Ενρικε. Και πάντα, υπάρχουν στοιχεία μη που λένε αρκετά για το τι συμβαίνει σε ένα σύνολο. Οι αλληλοκαλύψεις, τα τρεξίματα, ακόμα και ο τρόπος που τρέχουν να πανηγυρίσουν προς τον κόσμο. Τον ίδιο χρόνο, που πριν από μερικούς μήνες αποδοκίμαζε τους πανάκριβους αστέρες, οι οποίοι κάθε χρόνο δεν κατάφερναν να εκπληρώσουν το πεπρωμένο που ορίζεται από τα πετροδόλαρα. Το είπε ακόμα και ο πρόεδρος Νασέρ Αλ Κελαϊφί: «Φέτος, αστέρας είναι η ομάδα».
Mια ομάδα, που δείχνει να αποκόπτεται από τις γελοιότητες των γυαλιστερών επιθετικών και την κάκιστη λειτουργία χωρίς την μπάλα. Εκεί που έδειχνε να παίζει χωρίς μεσαία γραμμή, σε δύο ενενηντάλεπτα παρέταξε μια τριπλέτα που «δάγκωνε» σε όλους τους τομείς. ο 20χρονος Νέβες και ο 25χρονος Βιτίνια κυριάρχησαν απέναντι σε ένα βαρύ πυροβολικό, όπως είναι αυτό των Ρεντς. Ο δεύτερος τελείωσε το ματς στο Παρκ Ντε Πρενς έχοντας 136 επαφές με την μπάλα και 103 επιτυχημένες πάσες, από τις 111 που δοκίμασε Έδινε την αίσθηση ότι ήταν παντού στο σωστό χρονο. Kαι μαζί τους, φυσικά, ο κινητήριος μοχλός της Ισπανίας στο Εuro 2024, ο κορυφαίος σε Opta Points, το σύστημα αξιολόγησης της Opta, για τη διοργάνωση της Γερμανιας: Ο Φαμπιάν Ρουίθ. Δεν αρκεί να υπάρχουν top level παίκτες. Πρέπει να αλληλοσυμπληρώνονται και να ταιριάζουν στο πλάνο. Το γεγονός ότι η μεσαία γραμμή αποτελεί σημείο αναφοράς είναι από μόνο του κάτι σημαντικό.
Πίσω από αυτό το πλάνο, βρίσκεται φυσικά ο Λουίς Ενρίκε. Όμως αν δεν υπήρχε η συνολική αλλαγή στην προσέγγιση, πιθανόν να είχε την ίδια πορεία με τους προκατόχους του. Οι ποδοσφαιρικοί οργανισμοί εξελίσσονται όταν όσοι εμπλέκονται με τη λήψη αποφάσεων βρίσκονται στην ίδια σελίδα. Κι έπειτα ο τεχνικός από τη Χιχόν έβαλε τις πινελιές του σε όλα τα μέτωπα, πηγαίνοντας από το «εγώ» στο «εμείς». Η Παρί λογίζεται πλέον ως σοβαρή διεκδικήτρια για το Champions League, αλλά ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει, κουβαλά πια μια διαφορετική λογική μέσα στο χορτάρι. Μια λογική, που ίσως τελικά φέρει όσα δεν έφεραν τα αμέτρητα εκατομμύρια. Διαθέτει έναν προπονητή που έχει τον χώρο να εφαρμόσει το σχέδιο του, άφθονα χρήματα και βασιλεύει στην πρωτεύουσα του ταλέντου. Οι «Ζαΐρ – Εμερί» της 11άδας της οφείλουν να αυξηθούν. Ο Μαγιουλού και ο Γιοράμ Ζαγκ βρίσκονται ήδη εκεί.
Πριν από μερικές μέρες, το κλαμπ ανακοίνωσε ένα νέο προπονητικό κέντρο στην Κωνσταντινούπολη, το τέταρτο που διαθέτει στην πρωτεύουσα της Τουρκίας και 14ο συνολικό στη γειτονική μας χώρα. Παίκτες όπως ο Ενκουκού, ο Κομάν, ο Γκεντουζί, o Ντιαμπί και αρκετοί ακόμα εξορίστηκαν από το Παρίσι γιατί με το προηγούμενο σύστημα, δεν θα έπαιζαν ποτέ. Ο Μπαμπέ, ο Καντέ κι ο Μαχρέζ ζούσαν στα παριζιάνικα προάστεια. Αν αλλάξει κι αυτό, η Παρί θα κερδίσει σίγουρα μεγαλύτερο χειροκρότημα. Αρκεί φυσικά το φετινό πρότζεκτ να διατηρηθεί ακόμα και σε περίπτωση απώλειας του Άγιου Δισκοπότηρου της Ευρώπης.
