Είκοσι χρόνια επιτυχίες, είκοσι χρόνια πάνω-κάτω πρωτιές. Από το χρυσό στο Κίρισι της Ρωσίας στην δεύτερη μόλις έκδοση του World League (νυν Παγκόσμιο Κύπελλο), μέχρι την κορυφή του κόσμου το 2025 στη Σιγκαπούρη.
Όπως είπε όμως και η αρχηγός της ομάδας αυτής, η οποία πήρε τη σκυτάλη από την αδερφή της Μαργαρίτα, Ελευθερία Πλευρίτου στους Betarades και τους «Muchachos», ο πρωταθλητισμός δεν έχει μόνο χαρές και πανηγυρισμούς. Αυτό το άθλημα στα μέρη μας, το γνωρίζει καλύτερα από κάθε τι.
Είναι η φύση του τέτοια που κρίνεται στις λεπτομέρειες, στο γκολ, σε ένα μπλοκ, σε μια άμυνα, σε μια κόντρα, σε μια ασταθή απόκρουση, σε μια αποβολή, στο ένα δευτερόλεπτο. Όπως συνέβη και με τους άντρες, τους χάλκινους γίγαντες, που δεν μπόρεσαν στο νήμα να διεκδικήσουν αυτό στο οποίο κοίταζαν και το οποίο τόσο πολύ τους λείπει.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της ταλαιπωρημένης ελληνικής υδατοσφαίρισης, η Εθνική ομάδα πόλο τόσο των γυναικών όσο και των ανδρών, εξασφάλισε μία θέση στο βάθρο των νικητών στην ίδια διοργάνωση. Ένα τεράστιο επίτευγμα που δεν αποτελεί βέβαια «πυροτέχνημα» όπως αποδεικνύει η συνέπεια αλλά το επιστέγασμα σκληρής δουλειάς εδώ και πολλά καλοκαίρια και όχι μόνο. Σε αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, δίχως την αναγνώριση που τους αρμόζει.
Για τις αθλήτριες του Χάρη Παυλίδη, η κορυφή δεν έτυχε αλλά πέτυχε. Το ένιωθαν, ήταν πνευματικά και ψυχολογικά έτοιμες για να ανέβουν στον θρόνο. Ένα μετάλλιο που έρχεται να πάρει τη θέση του δίπλα στο χρυσό της Σανγκάης και ταυτόχρονα να γεμίσει φιλοδοξίες για την επόμενη μέρα. Και ο λόγοι είναι ξεκάθαροι.
Νιάτα, μπρίο
Η ολοκλήρωση ενός ολυμπιακού κύκλου ανέκαθεν φέρνει στα ομαδικά σπορ, αλλαγές σε πρόσωπα, καταστάσεις, αποφάσεις, πολιτικές. Και η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών δεν αποτέλεσε εξαίρεση, διαφοροποιήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Όχι μία, όχι δύο αλλά πέντε συνολικά αθλήτριες από την ολυμπιακή ομάδα δεν βρέθηκαν για διαφορετικούς λόγους η κάθε μία, στο έμψυχο δυναμικό των αγωνιστικών υποχρεώσεων της επόμενης σελίδας. Και όχι τυχαία ανόματα αλλά «κεφάλαια», που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο άθλημα και την ελληνική υδατοσφαίριση (Μαργ. Πλευρίτου, Χυδηριώτη, Ελευθεριάδου, Διαμαντοπούλου, Ασημάκη).
Στη θέση τους, συμπεριλήφθηκαν κορίτσια που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο τμήμα γυναικών του Ολυμπιακού με τον Χάρη Παυλίδη και βρίσκονται πλέον στην πρώτη γραμμή. Τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.
Μία φρέσκια ομάδα, η οποία δεν έχει καμία μεγαλύτερη ηλικιακά των 28 ετών (Ξενάκη, Ελ. Πλευρίτου, Τζούρκα δηλ. 2η γκολκίπερ), με μέσο όρο ηλικίας μικρότερο των 23μιση ετών. Το μέλλον ανήκει σε αυτά τα κορίτσια, μερικά από τα οποία έζησαν για πρώτη φορά την εμπειρία μιας τέτοιας διοργάνωσης.
Η τριάδα φωτιά των Τριχά, Σάντα και Σιούτη, είναι όλες ίδια φουρνιά. Γεννημένες το 2004 και το 2005.
Το ταλέντο που περισσεύει
Η Εθνική πόλο γυναικών όσο περνούσε το τουρνουά και προχωρούσε στα πιο κρίσιμά του, παρότι νέα ηλικιακά και δίχως τόσες πολλές παραστάσεις στην πλειονότητά της (εξού και οι «παιδικές ασθένειες της πρεμιέρας όπως τις είχε χαρακτηρίσει ο Χάρης Παυλίδης), έδειξε περίσσεια ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση.
Προϊόν του πλάνου, της δουλειάς αλλά και του πλούσιου ταλέντου που διαθέτει. Το οποίο ναι μεν δεν αρκεί αλλά αποτελεί και βασικός παράγοντας για να φτάσει μία ομάδα στην κορυφή. Και οι παγκόσμιες πρωταθλήτριες διαθέτουν μπόλικο από δαύτο. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως, δεν επικράτησαν απλώς των ΗΠΑ και της Ουγγαρίας σε ημιτελικό και τελικό αντίστοιχα αλλά τις… πάτησαν. Με κυριαρχικές εμφανίσεις.
Την Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών την «θαύμασε» όλος ο κόσμος, απέσπασε κολακευτικά σχόλια. Ο Ούγγρος προπονητής έσταξε… μέλι για την Εθνική ομάδα, παραδέχθηκε την ανωτερότητά της. Και πως να μην το κάνει;
Και αυτή η σύγχρονη ματιά που διαθέται στο ρόστερ της, αποτελεί και την «γέφυρα» για τον τρίτο και βασικό πυλώνα που εγγυάται της επιτυχίας. Και ακούει στο όνομα Χάρης Παυλίδης.
Γεννημένος νικητής
Λίγες ώρες μετά τον θριαμβευτικό ημιτελικό με τις Αμερικανίδες και παραμονές του μεγάλου τελικού με τις Μαγυάρες, το «τείχος» Ιωάννα Σταματοπούλου που αναδείχθηκε και η κορυφαία γκολκίπερ του τουρνουά δικαιότετα, εκθείασε τον Χάρη Παυλίδη, μιλώντας στους Betarades. «Ξέρει να βγάζει τον καλύτερο εαυτό μας», σημείωσε χαρακτηριστικά. Πόσο δίκιο έχει.
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσός. Απαιτητικός από τις παίκτρίες του, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα όχι μόνο πως θα τις προετοιμάσει αλλά και με ποιον τρόπο, οι διεθνείς θα παίξουν το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους.
Ο Χάρης Παυλίδης κατέβασε έτσι την Εθνική ομάδα πόλο γυναικών ώστε ναι μεν να παρουσιαστεί διαβασμένη (ιδίως στην άμυνά της) αλλά από την άλλη να εκμεταλλευτεί τα ατομικά χαρακτηριστικά της κάθε μίας. Την οξυδέρκεια και την ταχύτερη της Τριχά και της Σάντα που έφευγαν στην κόντρα σαν… σφαίρες. Το σουτ «βολίδα» της Βάσως Πλευρίτου, την ντελικάτη Έλενα Ξενάκη που λάμπει κάτω από τις οδηγίες του. Την ασταμάτητη Μυριοκεφαλιτάκη.
Ένας συλλέκτης τίτλων και μεταλλίων, ο οποίος στις πρώτες του διοργανώσεις ως πρώτος προπονητής της Εθνικής ομάδας, έχει αφήσει τη δική του σφραγίδα. Και το κοντέρ γράφει 2/2.
